ميزان اثربخشي مشاركت پزشكان آموزش ديده در بهبود كيفيت برنامه آموزشي كارورزي بهداشت دانشجويان پزشكي در مراكز بهداشتي- درماني شهري رفسنجان 1387

زمينه و هدف: توانايي پزشكان در مراكز بهداشتي و درماني شهري و روستايي مي‌تواند به عنوان يك عامل اصلي در موفقيت برنامه‌هاي خدمات بهداشتي و درماني كشوري از اهميت بسيار بالايي برخوردار باشد. در اين مطالعه، ميزان تأثير حضور اين پزشكان و استفاده از تجارب آنها در آموزش دانشجويان پزشكي كارورز بهداشت مورد بررسي قرار گرفته است. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه مداخله‌اي دو دوره دانشجويان پزشكي كارورز بهداشت (30 نفر در هر گروه) در دانشگاه علوم پزشكي رفسنجان به عنوان آموزش‌گيرندگان و تمامي پزشكان (12 نفر) شاغل در مراكز بهداشتي و درماني آموزشي دانشگاه وارد مطالعه شدند. پزشكان مذكور در كارگاه‌هاي آموزشي كه توسط گروه آموزشي پزشكي اجتماعي برگزار گرديد، شركت نمودند تا با نحوه مشاركت خود آشنا گردند. اطلاعات مورد نظر از دو گروه (گروه آموزش‌ديده در مراكز فاقد پزشك همكار و گروه آموزش‌ديده در مراكز داراي پزشك همكار) پس از پايان دوره و نيز در طول دوره با استفاده از پرسش‌نامه‌ جمع‌آوري شد. سه شاخص نمره كل كارورزي؛ ميزان رضايت از دوره و نمره آزمون علمي براي مقايسه بين دو گروه به كار رفت. اطلاعات با استفاده از آزمون‌هاي t و Mann Whitney U test و آزمون غيرپارامتريك مجذور كاي مورد بررسي قرار گرفتند. يافته‌ها: هيچ‌گونه اختلاف آماري معني‌دار بين دو گروه از نظر سن، جنس و وضعيت درسي در شروع بررسي وجود نداشت. ميانگين نمره كارورزي كسب شده توسط دانشجويان آموزش ديده در مراكز دارا و فاقد پزشكان آموزش‌ديده به ترتيب 98/0 ± 18 و 2/1 ± 3/17 (از 20) و ميانگين نمرات علمي به ترتيب 1/1 ± 9/2 و 78/0 ± 1/2 بوده است (از 5). نتايج نشان داد ميانگين‌ نمرات در گروه دانشجويان دوره‌ديده در مراكز داراي پزشك آموزش‌ديده به طور معني‌داري بيش از گروه ديگر مي‌باشد (01/0 p< ). نتيجه‌گيري: نتايج مطالعه حاضر نشان داد كه همكاري آموزشي پزشكان شاغل در مراكز بهداشتي و درماني در امر آموزش دانشجويان پزشكي كارورز نه تنها سطح علمي و عملي كارورزان را افزايش مي‌دهد بلكه در مجموع، رضايت دانشجويان پزشكي كارورز را از طي دوره آموزشي كارورزي بهداشت نيز ارتقاء مي‌بخشد