پژوهش هنر؛ از آفرينش اثر هنري تا آموزش و نقد

بدون عنوان

درحالي كه توليد، توزيع و ترويج و گسترش دانش، همواره از مأموري تهاي اصلي دانشگاه ها در جهان به شمار مي آمده، اما همواره پرسش هاي بنيادين دربارۀ شيوۀ تحقق آن در دانشگاه هاي هنري وجود داشته است. پژوهش علمي كه بر نظم، استدلال منطقي و توجه به اعتبار دروني و بيروني يافته ها و اتكاپذيري و پايايي نتايج مبتني است، در بدو امر، گوياي ماهيتي متفاوت با فعاليت هاي هنري است كه بيش از هر چيز برگرفته از تفكري واگرا، خلاقانه و حساس نسبت به ماهيت پديده هاست. اين مقاله با هدف تبيين و بازشناسي ويژگي هاي پژوهش هاي هنري و ارتباط آن با آفرينش اثر هنري و آموزش هنر تدوين شده است. در اين راستا، با بهره گيري از روش قياس تمثيلي و با تكيه بر بازبيني سيستماتيك منابع مرتبط و با استفاده از مفروضاتي كه اعتبار آنها هم متكي به شخصيت علمي افرادي بوده كه آنها را طرح كرده اند و هم با تجربه هاي طولاني نگارنده در زمينه هاي آموزشي، پژوهشي و اجرايي وفق مي داده است، مقوله هايي چون ارتباط پژوهش هنري با طراحي و فعاليت هاي هنري، پژوهش شخصي، پژوهش مبتني بر نقد و پژوهش رسمي )دانشگاهي( مورد بحث قرار گرفته است. نتيجۀ بررسي،مؤيد شباهت هاي فراوان بين تحقيق و طراحي است، بخصوص آنگاه كه بر تفكر واگرا مبتني بوده و بر بستري از انديشه هاي خلاق، پويا و سيال شكل گرفته باشند. همچنين مؤيد ضرورت پيوند تنگاتنگ آموزش هنر با پژوهش هنري است. آموزش پژوهش محور در تعامل دوجانبۀ استاد و دانشجو در زمينه اي پويا، انعطاف پذير و خلاق، زمينۀ لازم براي پرورش روحيۀ پرسشگري و تحقيق و بررسي را فراهم مي سازد. ضرورت شناخت، احترام، پذيرش و سازگاري با تحقيق علمي در معناي رسمي و دانشگاهي آن، ضمن توجه به ويژگي هاي خاص تحقيقات هنري كه بيشتر اكتشافي، بينارشته اي و همراه با الهام، بصيرت و روشن بيني است نيز از ديگر نتايج اين بررسي بوده است.