بروز ترومبوسيتوپني ناشي ازهپارين، در دو روش تجويز داخل وريدي در بيماران با سندرم حاد كرونري

هپارين داخل وريدي درمان مؤثري براي بيماران با سندرم‌ حاد كرونري مي‌باشد و به دو روش بولوس 6 ساعته و يا انفوزيون وريدي مداوم قابل تجويز مي‌باشد. ترومبوسيتوپني ناشي از تزريق هپارين بين 30-0 درصد گزارش شده است كه بروز آن در روش‌هاي مختلف تجويز هپارين متفاوت مي‌باشد. اين مطالعه، جهت تعيين بروز ترومبوسيتوپني در دو روش مختلف تجويز هپارين داخل وريدي در بيماران بستري شده در سي‌سي‌يو بيمارستان علي‌ابن‌ابيطالب (ع) رفسنجان انجام شد. مواد وروش‌ها: اين مطالعه كارآزمايي باليني روي 64 بيمار (35 مرد و 29 زن) با ميانگين سني 6±52 سال با سندرم حاد كرونري بستري شده در بخش سي‌سي‌يو كه به طور تصادفي ساده به دو گروه تقسيم شدند انجام شد. 32 نفر انفوزيون مداوم هپارين (گروه A) و 32 نفر هپارين به صورت بولوس 6 ساعته وريدي دريافت نمودند (گروه B). 4 بيمار (2 مرد و 2 زن) از گروه هپارين بولوس و يك بيمار از گروه انفوزيون وريدي به علت زمان بستري كمتر از 24 ساعت از مطالعه حذف شدند. دوز هپارين بر اساس وزن بدن و سپس با اندازه‌گيري زمان پروترومبين فعال شده درحدود 5/1 تا 2 برابر زمان كنترل تنطيم شد. در هر دو گروه پلاكت‌هاي خون قبل از شروع هپارين و روز سوم بعد از تجويز هپارين و هم‌چنين روز هفتم پس از بستري اندازه‌گيري شد. يافته‌ها: تفاوت معني‌داري بين دو گروه A و B از نظر سن و جنس، تجويز متوسط هپارين روزانه، مدت زمان درمان با هپارين، متوسط ميزان كلي هپارين و داروهاي مصرفي وجود نداشت. ميانگين پلاكت در گروه A، 20±210 هزار در ميلي‌متر مكعب و در گروه B، 18±208 هزار در ميلي‌مترمكعب بود كه از نظر آماري اختلاف معني‌داري بين دو گروه وجود نداشت. در گروه انفوزيون مداوم هپارين يك مورد (1/3درصد) ترومبوسيتوپني ديده شد، اما در روش هپارين بولوس 6 ساعته وريدي 4 مورد ترومبوسيتوپني (8/14 درصد) مشاهده شد كه با 05/0p< اين اختلاف معني‌دار بود. نتيجه‌گيري: ترومبوسيتوپني ناشي از تجويز هپارين در روش انفوزيون مداوم هپارين كمتر از روش بولوس 6 ساعته وريدي مي‌باشد، بنابراين روش انفوزيون مداوم در بيماران با سندرم حاد كرونري كه نياز به درمان با هپارين دارند، توصيه مي‌شود