محيط پژوهش آموزي ، كيفيت تعامل استاد دانشجو و خودكارامدي پژوهش : ارائة يك الگو

بدون عنوان

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي روابط بين محيط پژوهش‌آموزي، كيفيت تعامل استاد ـ دانشجو و خودكارامدي پژوهش در قالب يك الگوي علّي انجام شده است. روش: روابط بين متغيّرها در قالب يك الگوي مفروض، به روش همبستگي از نوع الگويابي و در بين دانشجويان كارشناسي ارشد دانشگاههاي دولتي شهر تهران مورد آزمون قرار گرفته است. نمونۀ معرفي مركّب از 270 دانشجو، پرسشنامه‌هاي روا و پايا «محيط پژوهش‌آموزي»، «كيفيت تعامل استاد راهنما ـ دانشجو» و «خودكارامدي پژوهش» را پاسخ داده و داده‌هاي حاصله با استفاده از «تحليل مسير»، تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج حاكي از آن است كه الگوي پژوهش برازش كاملي با داده‌ها دارد. در اين الگو، اثر مستقيم محيط پژوهش‌آموزي بر كيفيت تعامل استاد راهنما ـ دانشجو و خودكارامدي پژوهش و اثر غير مستقيم آن بر خودكارامدي پژوهش، مثبت و معنادار است. نتيجه‌گيري: بر اساس يافته‌هاي پژوهش مي‌توان نتيجه گرفت كه كيفيت تعامل استاد- دانشجو يك ميانجي مناسب در ارتباط بين محيط پژوهش‌آموزي و خودكارامدي پژوهش است؛ يعني هر ميزان كه كيفيت تعامل استاد- دانشجو در اثر محيط پژوهش‌آموزي افزايش يابد، خودكارامدي پژوهش هم افزايش مي‌يابد.

no ab