آموزش و پرورش، انسان سازي و اصلاح اجتماعي

امروزه نقش آموزش و پرورش در ابعاد مختلف تربيتي و تأثير آن بر اخلاق، رفتار، گفتار، عملكرد، ارتباطات و.. بر كسي پوشيده نيست. مي توان گفت كه نظام هاي آموزشي، تغيير و تحولات سرنوشت سازي را در يك جامعه به وجود مي آورند. آگاه سازي اولياء دانش آموزان هم در بعد برنامه هاي آموزشي و تعامل با محيط آموزشي و هم در برجسته سازي و تفهيم نقش و وظيفه آنان در قبال آموزشگاه و فرزندان خود، از وظايف آموزش و پرورش است كه در حال حاضر به يك ضرورت تبديل شده است. با وجود پيشرفت ها و فناوري هاي جديد و به تبع آن بروز پيچيدگي ها و فرهنگ هاي نوين، اگر نظام هاي آموزشي و دست اندركاران آن در مقطعي دچار سردرگمي و بي نظمي شوند و يا آمادگي و برنامه هاي متناسب را نداشته باشند، ديري نخواهد پاييد كه كل يك جامعه دچار ركود و ضعف خواهد شد. بنابراين لازم است كه آموزش و پرورش امروزي مؤلفه هاي توسعه و رشد اجتماعي، فعاليت اقتصادي، انصاف و قانون مداري، خلاقيت و نوآوري، نقادي و بيان گفتاري و نوشتاري را در محتوا، اهداف، روش ها، برنامه ها و برنامه ريزي ها دنبال كند و تلفيق محتواي رسمي و غيررسمي و آموزش همه جانبه، جامع و عمومي را در دستور كار قرار دهد.