نقش واسطه اي خود تفسيري در رابطه بين عزت نفس و خلاقيت

زمينه: پژوهشگران و محققان، مشتاق به يادگيري بيشتر در مورد ظرفيت مشخصه انسان براي توليد ايده هاي جديد، رويكردهاي جديد و راه حل هاي جديد هستند اما برخي از افراد غيرمتخصص همچنان خلاقيت را صرفا به عنوان يك محصول استعداد و ويژگي هاي فردي مي بينند. هر چند گيلفورد در خطابه برجسته خود به انجمن روانشناسي امريكا (گيلفورد،1950) محققان را بطور جدي ترغيب كرد كه به خلاقيت به عنوان يك فرايند شناختي و اجتماعي و نيز يك ويژگي شخصيت بپردازند، اما اين زمينه براي سالهاي زيادي باقي نماند. هدف: هدف پژوهش حاضر، تعيين نقش واسطه اي خودتفسيري(مستقل / وابسته) در رابطه بين عزت‌نفس و خلاقيت بود. روش: پژوهش حاضر از نظر روش، توصيفي و از نوع همبستگي بود. جامعه آماري در اين پژوهش شامل كليه دانش آموزان پسر سال سوم شهر كرج بود كه در سال تحصيلي 96-95 مشغول به تحصيل بودند كه تعداد 300 دانش‌آموز دبيرستاني براساس روش نمونه برداري خوشه اي چندمرحله اي انتخاب شدند و پرسشنامه عزت‌نفس (روزنبرگ،1965) مقياس تجديدنظرشده خودتفسيري(سينگليس، 1994) و پرسشنامه سنجش خلاقيت (تورنس، 1965) را تكميل كردند. يافته ها: نتايج تحليل رگرسيون نشان دادند كه: الف) عزت‌نفس پيش بيني كننده مثبت معنادار خلاقيت بود، ب) خودتفسيري مستقل/وابسته پيش بيني كننده مثبت معنادار خلاقيت بود و پ) خود تفسيري (مستقل / وابسته) در رابطه بين عزت‌نفس و خلاقيت نقش واسطه اي مهمي ايفا مي كند. نتيجه گيري: با توجه به يافته هاي اين پژوهش، مي توان نتيجه گرفت كه خلاقيت بيشتر از اينكه تحت تاثير ويژگي هاي فردي باشد تحت تاثير ساختارهاي اجتماعي و ويژگي هاي فرهنگي خواهد بود. همچنين تربيت افرادي كه خودپذيري بالا و نگراني كمتري براي نظرات ديگران دارند بايد در اولويت كار خانواده ها و دستگاه آموزش و پروش قرار بگيرد، زيرا پرورش اين ويژگي ها، زمينه را براي شكل گيري عزت نفس بالا و بروز تفكر واگرا فراهم مي كند كه تضمين كننده رفتارهاي خلاق است.