تاثير درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر تحمل پريشاني مادران داراي كودك مبتلا به اختلال طيف اوتيسم

The Effect of Acceptance and Commitment Therapy on Distress Tolerance in Mothers of Children with Autism

زمينه و هدف: حضور كودك مبتلا به هر نوع ناتواني، تنيدگي فزاينده­اي را به هر يك از اعضاي خانواده تحميل مي­كند بدين ترتيب پژوهش حاضر با هدف تعيين تأثير درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر تحمل پريشاني مادران داراي كودك مبتلا به اوتيسم انجام شد. روش: پژوهش حاضر از نوع نيمه ­آزمايشي با پيش‌آزمون - پس‌آزمون و گروه گواه بود. جامعه آماري پژوهش را مادران داراي كودك مبتلا به اوتيسم شهر اصفهان در سال 1396 تشكيل دادند كه از ميان آنان 30 نفر به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (15 نفر) و گواه (15 نفر) جايدهي شدند و به دليل ريزش نمونه، 10 نفر در گروه آزمايش و 12 نفر در گروه گواه باقي ماندند. ابزار پژوهش پرسشنامه تحمل پريشاني سيمونز و گاهر (2005) بود. افراد گروه آزمايش، 8 جلسه 90 دقيقه‌اي درمان گروهي مبتني بر پذيرش و تعهد را دريافت كردند ولي براي گروه گواه هيچ مداخله‌اي اعمال نشد. داده‌ها با استفاده از تحليل كواريانس چندمتغيري تحليل شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر تحمل پريشاني و مؤلفه‌هاي آن (تحمل پريشاني هيجاني، برآورد ذهني پريشاني، و تنظيم تلاش‌ها براي تسكين پريشاني) تأثير مثبت دارد (0/05>p) ولي مداخله نتوانست مؤلفه تحمل جذب شدن به‌وسيله هيجانات منفي را بهبود بخشد. نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج پژوهش حاضر مي­توان نتيجه گرفت كه درمان مبتني بر پذيرش و تعهد با افزايش انعطاف­ پذيري روان­ شناختي و ديگر شاخص­ هاي سلامت روان مادران داراي كودك مبتلا به اوتيسم مي‌تواند در افزايش تحمل پريشاني آنها مؤثر باشد.

Background and Purpose: Presence of a child with a disability may be the source of a great deal of stress for any member of the family. Therefore, the present study was conducted to investigate the effect of acceptance and commitment therapy (ACT) on distress tolerance of mothers with autistic children. Method: This semi-experimental study was of pretest-posttest control group design. The research population consisted of all mothers with autistic children in Esfahan in 2017, of whom 30 were selected by convenience sampling and then randomly assigned to the experimental or control group (n= 15 per group). However, due to the dropout, only 10 subjects remained in the control group and 12 in the experimental one. Distress tolerance scale (Simons & Gaher, 2005) was used for data collection. The experimental group underwent eight 90-minute sessions of group therapy based on acceptance and commitment, while the control group received no intervention. The data were analyzed by multivariate analysis of covariance (MANCOVA). Results: The results showed that acceptance and commitment therapy had a positive effect on distress tolerance and its components (emotional distress tolerance, distress appraisal, and distress regulation) (p<0.05), but it was of no effect on distress absorption by negative emotions (p<0.05). Conclusion: Based on the results of the present study, it can be concluded that acceptance and commitment therapy can be effective in increasing the distress tolerance of mothers with autistic children by promoting their psychological flexibility and other mental health indices.