تأثيرآموزش مديريت ‌زمان بر خلاقيت و مولفه‌هاي آن در دانش‌آموزان ابتدايي

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي تأثيرآموزش مديريت‌‌‌‌‌زمان برخلاقيت و مولفه‌هاي آن در دانش‌‌‌‌‌‌‌‌آموزان ابتدايي انجام شد. روش : روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح يش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آزمون-پس‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل همه دانش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آموزان دختر پايه ششم ابتدايي شهر سبزوار در سال‌تحصيلي 96-1395 بود. بدين منظور تعداد 40 نفر از دانش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آموزان دختر پايه ششم يكي از مدارس ‌شاهد با روش نمونه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گيري خوشه‌اي انتخاب شد و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش(20 نفر) و كنترل(20 نفر) قرار گرفتند. آن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گاه از هر دو گروه پيش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آزمون به عمل آمد. گروه آزمايش برنامه آموزش مديريت زمان را طي ده جلسه 60 دقيقه‌‌‌‌‌‌‌‌‌اي دريافت نمود، در حالي كه گروه كنترل آموزشي دريافت نكرد پس از اتمام جلسات آموزشي، از هر دو گروه پس‌‌‌‌‌‌‌آزمون به عمل آمد. ابزار مورد استفاده پرسشنامه خلاقيت‌ عابدي (1363) بود. داده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها با استفاده از روش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هاي آمار توصيفي (ميانگين و انحراف معيار) و آمار استنباطي (تحليل كواريانس) تحليل شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد بين گروه هاي آزمايش و كنترل در مرحله پس آزمون تفاوت معناداري وجود دارد و آموزش مديريت زمان بر خلاقيت و مولفه‌‌‌‌‌‌‌هاي بسط و ابتكار گروه آزمايش تاثير مثبت و معناداري داشته‌ است؛ ولي بر مولفه‌هاي انعطاف‌پذيري و سيالي موثر نبوده است. نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج مي‌توان گفت آموزش مديريت زمان موجب افزايش خلاقيت مي‌شود، لذا به معلمان پيشنهاد مي‌شود به نقش آموزش مهارت‌هاي مديريت زمان بر رشد خلاقيت آنان توجه شود.