پايداري بدهي دولت در ايران: شواهد جديد از تابع واكنش مالي

بحران بدهي سال 2008-2007 و هزينه ناشي از اصلاح سياست هاي مالي، بيش از پيش بر اهميت بحث پايداري بدهي دولت در ادبيات اقتصادي افزوده است. بر اين اساس، مطالعه حاضر تلاش كرده است با استفاده از روش هم انباشتگي جوهانسن - جوسيليوس و داده هاي دوره زماني 2014-1971 اقتصاد ايران، به بررسي پايداري بدهي دولت در قالب تابع واكنش مالي بپردازد. بر اساس تابع واكنش ماليِ برآورد شده، واكنش دولت به هر سه نوع بدهي (بدهي دولت به بانك مركزي، بدهي دولت به بانك ها و مؤسسات اعتباري غيربانكي و بدهي خارجي دولت) به صورت ضعيف و قابل اغماض پايدار بوده است. به عبارت ديگر، دولت نسبت به افزايش در سطح بدهي ها از طريق كاهش كسري (يا افزايش مازاد) بودجه واكنش محسوسي نشان نداده، كه اين مسئله با توجه به تأثيرپذيري رشد اقتصادي از سطح بدهي دولت از طريق كانال هاي متعدد، مي تواند زنگ هشداري براي تصميم گيران و سياستگذاران كشور باشد. همچنين، نتايج نشان دادكه سياست هاي مالي دولت در واكنش به نوسانات رشد توليد ناخالص داخلي رويكرد موافق چرخه اي داشته است. بنابراين توصيه مي شود كه با هدف تدوين يك چارچوب مشخص و باثبات براي سياست هاي مالي دولت، چرخه هاي تجاري و انباشت بدهي به عنوان دو مؤلفه اصلي در تابع هدف سياست هاي مالي دولت لحاظ شوند.