اثر بخشي آموزش شادماني بر سلامت عمومي افراد مبتلا به ديابت نوع 1

بدون عنوان

ديابت شايع ترين بيماري غدد درون ريز و يك مشكل بهداشتي در حال رشد در تمام سنين و كليه ي جوامع بشري است، با توجه به شيوع بيماري، توجه به راهكارهاي مناسب در كنار درمان دارويي،براي كنترل بيماري ضروري به نظر مي رسد. بنابراين هدف پژوهش، بررسي اثربخشي آموزش شادماني به شيوه گروهي بر سلامت عمومي مبتلايان به ديابت نوع يك بود. پژوهش به روش آزمايشي با پيشآزمون، پس آزمون و پيگيري با گروه گواه انجام شد. نمونه شامل 24 بيمار مبتلا به ديابت نوع يك بود كه به شيوه تصادفي ساده انتخاب شدند. براي جمع آوري از پرسشنامه سلامت عمومي- 28 استفاده شد كه در پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري توسط افراد تكميل گرديد. آموزش شادماني طي پنج جلسه بر روي گروه آزمايش انجام گرفت و در اين فاصله ضمن ادامه درمانهاي متداول پزشكي در هر دو گروه، گروه گواه جهت درمان روانشناختي در ليست انتظار قرار گرفت. نتايج آزمون تحليل 37 ، پس آزمون= / كواريانس نشان داد كه ميانگين نمرات سلامت روان در گروه مداخله (پيش آزمون= 7 1 -34 ) كاهش معناداري در مراحل پس آزمون و پيگيري نسبت به گروه گواه (پيش / 30/4 و پيگيري= 8 نتايج حاكي از اثربخشي .(P=0/ 41 ) داشته است ( 0001 / 39 و پيگيري= 8 / 38 پس آزمون= 8 / آزمون= 3 آموزش شادماني بر بهبود سلامت عمومي مبتلايان به ديابت نوع يك داشت. با توجه به كاهش سلامتروان مبتلايان به ديابت و مؤثر بودن مداخله رواني، لزوم توجه به درما نهاي روان شناختي ضروري مي نمايد.

فاقد چكيده