فتق اينگوينال در ميان سربازان دچار سندروم هيپرموبيليتي خوشخيم مفصلي و تأثير دوره آموزشي بر آن

Evaluation of inguinal hernia prevalence among soldiers with BJHS and effect of training course on it

زمينه: درمورد ارتباط بين فتق اينگوينال با نقايص بافت هم‌بندي فرضيه‌هاي متعددي مطرح است. يكي از گروه‌هاي هدف مستعد ابتلا به فتق اينگوينال سربازان هستند. هدف از اين مطالعه بررسي شيوع و ارتباط سندروم هيپرموبيليتي خوش‌خيم مفصلي و فتق اينگوينال در سربازان وظيفه طي دوره آموزشي سربازي بود. روش‌ كار: اين مطالعه cohort توصيفي- تحليلي بر روي سربازان يك مركز نظامي كه به صورت نمونه‌برداري آسان انتخاب شدند انجام گرفت و براساس معيار بيتون وضعيت ابتلا آنها به سندروم هيپرموبيليتي خوش‌خيم مفصلي مشخص گرديد. سپس به وسيله شرح حال و معاينه، سابقه ابتلا به فتق اينگوينال در دو گروه مبتلا به سندروم و سالم شناسايي شد. پس از گذراندن دوره 3 ماهه آموزشي افراد دو گروه از لحاظ ابتلاي جديد به فتق اينگوينال مجدداً ارزيابي شدند. اطلاعات به دست آمده در نرم‌افزار SPSS نسخه 20 وارد و جهت بررسي ارتباط بين هيپرموبيليتي و فتق از آزمون «كاي- اسكوئر» و «مك- نمار» استفاده گرديد. يافته‌ها: در اين مطالعه 718 سرباز در دو گروه مبتلا به هيپرموبيليتي مفصلي (211 نفر) و گروه شاهد (507 نفر) از نظر فتق اينگوينال مورد بررسي قرار گرفتند. هيپرموبيليتي در 4/29 درصد از سربازان مشاهده شد. شيوع سابقه فتق اينگوينال قبل از آموزش در گروه مبتلا بيشتر از سربازان سالم بود (003/0 = P-value). پس از اتمام دوره بروز فتق اينگوينال در سربازان مبتلا (4/1%) به طور معناداري نسبت به افراد سالم (2/0%) بيشتر شده (04/0 = P-value) و در نمره بيتون بالاتر اين تفاوت بارزتر بود (01/0 = P-value). نتيجه‌گيري: براساس اين مطالعه به نظر مي‌رسد بروز فتق اينگوينال در طول دوره آموزشي در سربازان مبتلا به هيپرموبيليتي مفصلي بيشتر از ساير سربازان است و اين شيوع بيشتر در درجات شديد ترهيپرموبيليتي چشمگيرتر است. بنابراين در سربازان مبتلا به اين سندروم بايستي بررسي و پيشگيري از نظر فتق اينگوينال انجام شود.

Introduction: there are several evidences in favour of relationship of inguinal hernias and connective-tissue disorders. Soldiers are one susceptible group for inguinal hernia. The aim of this study is to evaluate the prevalence of Benign Joint Hypermobility Syndrome (BJHS) in soldiers and its relationship to inguinal hernias during training periods. Methods: this descriptive-analytic cohort study was done on soldiers of a military-base selected by easily-sampling method. Soldiers were divided into two groups of suffered from BJHS and healthy ones by using the beighton-scoring system for diagnosis of joint hyper- mobility. At the beginning, past history of inguinal hernia in two groups was assessed by history taking and physical examination. After 3months of training, two groups were reassessed and compared for new incidence of inguinal hernia. Collected data was statistically analyzed by SPSS version20 software using “Chi-Square” and “Mc-Nemar” tests. Results: In this study 718 soldiers in two groups of suffered (211) and controls (507) were evaluated for presence of inguinal hernia. BJHS was detected in 29.4% of soldiers. At the beginning, a positive past history of inguinal hernia was significantly higher in case group (P-value=0.003). After training period new occurrence of hernia was significantly higher in cases (1.4% against 0.2%, P-value=0.04) and this relationship was more clear in higher beighton scores (P-value=0.01). Conclusion: Joint hyper-mobility and inguinal hernia have statistically significant relationship in soldiers and physical activities of training period cause higher incidence of hernia in suffered group than controls. Therefore in every case of BJHS, the presence of inguinal hernia should be noticed.