كليدواژه :
معاونت امور زنان وخانواده نهاد رياست جمهوري , مجلس شوراي اسلامي , شوراي عالي انقلاب فرهنگي , سياست فرهنگي , حجاب و عفاف
چكيده فارسي :
سياستگذاري فرهنگي نوعي برنامه ريزي كلان است كه فعاليت هاي فرهنگي و اجتماعي را در تحقق بخشيدن به اهداف انقلاب اسلامي سامان مي بخشد.دراين زمينه تدوين سياست ها و خط مشي گذاري ازاقدامات مهم درنظام سازي اجتماعي است و سياست گذاران با تدوين افق و چشم انداز آينده، مسير پيش رو را مشخص مي نمايند.بعد از انقلاب اسلامي ايران، فرايند نظام سازي ايدئولوژي انقلاب با قوت و ضعف هايي در مقاطع مختلف سياسي، اجتماعي،اقتصادي و فرهنگي همراه بوده است. هدف پژوهش بررسي و تحليل سياست گذاري هاي فرهنگي دولت در حوزه پوشش زنان و دختران جامعه است. بدين‌منظور با روش كيفي اسناد، مصوبات و متون اصلي سياست فرهنگي سه منبع سياستگذار درزمينه پوشش زنان (حجاب و عفاف) يعني شوراي عالي انقلاب فرهنگي، مجلس شوراي اسلامي و معاونت امور زنان وخانواده نهاد رياست جمهوري گرد آوري و تحليل شده است. يافته‌ها نشان مي‌دهد اغلب سياست هاي تدوين شده بعد از انقلاب توسط دستگاههاي ذيربط در عمل با شكست مواجه شده است و با وجود اين‌كه دولت از تمام ظرفيتهاي تشويقي و تنبيهي موجود براي تحقق اين سياست ها استفاده كرده؛ ولكن موفق نبوده است.
چكيده لاتين :
Cultural policy is a kind of large-scale planning that organizes cultural and social activities in realizing the goals of the Islamic revolution. In this regard, formulating policies and policies is one of the major issues in social control, and policymakers by formulating the horizons and future prospects The future of the Islamic Republic of Iran, after the Islamic Revolution, has been accompanied by the process of systematization of the ideology of the revolution with strengths and weaknesses in various political, social, economic and cultural lines. The purpose of the re-search is to study and analyze the government's cultural policies in the field of covering women and girls in society. To this end, three sources of policy makers in the field of women's dressing (veil and chastity), the Supreme Council of the Cultural Revolution, the Islamic Consultative Assembly and the Deputy Directorate for Women and Family Affairs of the Presidential Office, have been collected and analyzed by the qualitative method of documents, resolutions, and texts of cultural policy. The findings show that most policies developed after the revolution by the rel-evant organizations have failed in practice, and although the government has used all the incentive and punitive capacities to implement these policies, Volken has not been successful.
