تحليل روش سنتي استفاده از مشك در فرآوري و نگهداري فرآورده شيري ريچال و بررسي فلورميكروبي آن

انسان‌هاي باستاني با رام كردن حيوانات و پرورش آنها توليداتي از جمله گوشت، شير، كره، روغن، ماست، دوغ، و غيره داشتند كه مازاد توليدات را در ظروفي براي، حمل، نگهداري وجلوگيري از فساد آنها استفاده مي­كردند. مشك يكي از اين ظروف بود است، كه از پوست فرآوري شده حيوانات اهلي ساخته مي­شود. علاوه برموارد قبل ازآن براي تبديل فرآورده­هاي لبني استفاده مي­­كردند. هدفاز اينمطالعه پژوهشيمروري، معرفي و تحليل استفاده از مشك در توليد فرآورده­ شيري سنتي تخميري بنام ريچال هست. در اين پژوهش از متون، مقالات علمي و مطالعات ميداني در استان‌هاي كهگيلويه و بويراحمد و برخي مناطق استان‌هاي مجاور بهره گرفته­شد. در اين مطالعه، مقداري از ريچال ماستي، دوغي و شيري فراهم آمده به روش بومي كه از شير و سبزي‌هاي محلي از جمله كرفس كوهي، كاسني، پياز موسير، نعناع و نمك در مشك ريخته و تهيه گرديد. نمونه‌برداري در شرايط استريل انجام شد و جداسازي ، شناسايي باكتري‌هاي لاكتيكي بر اساس شكل كلني از سه نوع ريچالماستي، دوغي و شيري انجام گرفت. پس ازرشد باكتري‌ها در محيط­هاي اختصاصي، خالص‌سازي، رنگ‌آميزي و بررسي ميكروسكوپي انجام و مقايسه بين آن‌ها صورت پذيرفت. نتايج به دست آمده نشان مي­دهد سه نوع ريچال توليدي در مشك از لحاظ خصوصيات فيزيكي، شيميايي و ميكروبي تفاوتهايي باهم داشتند.همچنين در  مقايسه خواص ريچال ها با دوغ طبيعي و زمان ماندگاري از كيفيت خوبي برخوردار بودند. به نظر مي رسد مشك مي‌تواند عاملي موثر بر جمعيت ميكروارگانيسم­هاي ريچال و سوشها ي لاكتيكي موثر بر عطر، طعم و همچنين زمان ماندگاري آن باشند. بنابراين ريچال را مي‌توان به عنوان فرآورده­اي جديد و عمل‌گربه متخصصين صنعت لبنيات معرفي نمود.