امنيت قلب؛ مباني و اركان آن

مباحث امنيت نشأت گرفته از علوم انساني در انديشه هاي غربي است. مفهوم امنيت در نگاه فلسفه غرب شكل گرفته تعاملات و روابط مادي و حفظ موقعيت و منافع اشخاص يا گروه ها است. علوم گسترش يافته در مكتب غربي حول انسان بريده از خدا و خودبنياد شكل گرفته است. اما در تفكر اسلامي، انسان، خودبنياد و قائم به نفس نيست، بلكه انسان حي متاله است. در تقسيم بندي سطوح امنيت، سطح فردي پايين ترين و هسته سطوح، تعريف شده است. موضوع آن در امنيت فردي خود فرد، ويژگي هاي مادي و حداكثر مسائل مرتبط با عقل ابزاري و كاركردي اوست. تهديد امنيت فردي طيف وسيعي از اقدامات عمدي نظير خشونت ها يا آسيب هاي ساختاري مانند عدم برنامه ريزي، فقدان آموزش، اقتصادي ضعيف و ورشكسته و حتي حوادث و وقايعي مانند تصادفات و سيل و... را شامل مي شود. اما در انديشه اسلامي سطح پايين تري نيز قابل تعريف است كه متأثر از قابليت ها، ويژگي ها و مربوط به حقيقت انسان است. امنيت قلب، امنيت هويت انسان و روح ملكوتي اوست. ابليس و جنود جني و انسي، دشمن اين هويت الهي هستند تا او را از مرتبه انسانيت ساقط و به پايين تر از بهايم برساند. ابزار تأمين امنيت قلب خودشناسي و در پي آن خودسازي و تجهيز به سلاح دروني و بيروني است، تا با توجه به آن بتواند عروج كرده و محيط مادي زندگي خود را به گونه اي دگرگون سازد كه شايسته مقام خلافت انساني باشد. خودشناسي يعني فهم اينكه روح ما نفخه ي الهي و امر اوست و شايسته قرب الهي است و خودسازي سير و سلوك، مجاهدت و سخت كوشي براي كسب كرامت مقدر و نيل به شايستگي براي ظهور در مقام خليفه الهي است.