خودآگاهي و تبيين استنتاج گرايانه كساماز آن

فيلسوفان در پاسخ به اين سؤال كه چگونه حالات ذهني خودمان را مي دانيم، تبيين هاي متعددي ارائه كرده اند.كسام در پاسخ به اين سؤال، نظريه استنتاج گرايي را مطرح كرده است. به اعتقاد او بر خلاف آن چه شهوداً احساس مي كنيم، هيچ نوع دسترسي بي واسطه به حالات ذهني خود نداريم؛ بلكه ما بر اساس يك سري شواهد بيروني و دروني، و از طريق فرايند استنتاج، حالات ذهني مان را مي شناسيم. بويل اين تبيين را تبيين خوبي براي خودآگاهي نمي داند. او معتقد است تبيين استنتاجي از خودآگاهي به گونه اي است كه گويا ما از حالات ذهني خودمان بيگانه ايم كسام هم در مقابل، اشكال بويل را نمي پذيرد. در اين مقاله نشان خواهيم داد كهاولاً كسام مقصود بويل از مفهوم بيگانگي را به درستي درنيافته است و اگر مقصود او را دريابد، وجود آن را در استنتاج گرايي گريزناپذير خواهد يافت. ثانياً اگر كسام در پي پذيرش اين مسئله ادعاي خود را محدودتر كند و استنتاج گرايي را تبييني براي همه انواع خودآگاهي معرفي نكند، مسئله بيگانگي، حيات استنتاج گرايي را، به عنوان تبييني خوب براي طيف قابل توجهي از مصداق هاي خودآگاهي، به خطر نخواهد انداخت.