تأثير مباني هستي شناسي صدرا در تبيين مسأله دعا

دعا يكي از عالي ترين مضامين الهي است كه هميشه مورد توجه بشر بوده است و هر انسانمتناسب با ميزان دركي كه از فقر ذاتي خويش دارد، به معناشناسي دعا و مسائل پيرامون آن مي پردازد. در بررسي مسأله دعا از نظر ملاصدرا، نبايد پيش فرض هاي وجود شناسي و هستي شناسيوي را ناديده گرفت. بي شك نگاه صدرا به مسأله دعا، گسسته از مبادي هستي شناسي او نيست. اصالت وجود، تشكيك خاصي وجود، حركت جوهري، نظام علي معلولي هستي، رابط بودن وجود ممكنات و امكانِ فقريِ آنها و وحدت شخصي وجود، مهمترين مباني اي هستندكه مسألۀ دعا را در حكمت متعاليه تحت تأثير قرار مي دهند. در اين نوشتار تلاش شده است با توجه به مباني هستي شناسي صدرا (در دو نظام تشكيك خاصي و وحدت شخصي وجود)، مسألۀ دعا بررسي و تحليل شده است. بر اين اساس، ضمن تبيين مختصري از مفهوم ها و مباني ايشان، كوشش شده است با واكاوي اين مباني، علاوه بر به تصوير كشيدن ارتباط آن دو، تحليلي نو و منطبق بر اصول هستي شناختي صدرايي از مسألۀ دعا ارائه شود.