بررسي خصوصيات كلينيكوپاتولوژيك كارسينوم سلول سنگفرشي دهان، در گروه‌هاي سني مختلف در يك دوره‌ي 10 ساله

مقدمه: بيش از 95 درصد از سرطان‌هاي دهان، كارسينوم سلول سنگفرشي (Squamous cell carcinoma) SCC مي‌باشد. شيوع SCC دهان در بالغين جوان كمتر از 40 سال، بين 4/0 تا 9/3 درصد از كل بيماران مبتلا به اين سرطان مي‌باشد. در سال‌هاي اخير، افزايش شيوع اين ضايعه‌ي بدخيم در سنين جواني ديده شده است. هدف از اين مطالعه، ارزيابي شاخص‌هاي كلينيكوپاتولوژيك SCC دهان در گروه‌هاي سني مختلف در بيماران مراجعه كننده به دانشكده‌ي دندان‌پزشكي اصفهان بوده است. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه توصيفي- تحليلي، تعداد 80 پرونده‌ي ثبت شده با تشخيص نهايي SCC مورد بررسي قرار گرفت. اطلاعات دموگرافيك و باليني شامل سن، جنسيت، نماي باليني، مكان ضايعه و طول مدت آن، از پرونده‌هاي موجود در بخش پاتولوژي دهان دانشكده‌ي دندان‌پزشكي اصفهان استخراج شد. شاخص‌هاي هيستوپاتولوژيك و درجه‌ي بدخيمي تومور توسط دو پاتولوژيست دهان مورد بررسي قرار گرفت. اطلاعات به دست آمده، وارد نرم‌افزار SPSS نسخه‌ي 22 شد و با آزمون‌هاي آماري كاي‌اسكوئر، من‌ويتني و فيشر مورد تجزيه و تحليل آماري قرار گرفت. ميزان 05/0 p value، معني‌دار تلقي شد. يافته‌ها: از تعداد 80 نمونه، 42 (5/52 درصد) زن و 38 (5/47 درصد) مرد با نسبت زن به مرد = 1/1 بود. مخاط آلوئولار، شايع‌ترين مكان درگير در همگي گروه‌هاي سني بود. شايع‌ترين تظاهر باليني به صورت ضايعه‌ي اگزوفيتيك و در تمام گروه‌هاي سني، كارسينوم سلول سنگفرشي خوب تمايزيافته، شايع‌ترين نوع هيستوپاتولوژيك بود. هيچ يك از شاخص‌هاي كلينيكوپاتولوژيك بين گروه‌هاي سني، تفاوت معني‌دار نداشت (05/0 p value). نتيجه‌گيري: طبق نتايج مطالعه‌ي اخير، هيچ پارامتر هيستوپاتولوژيك اختصاصي بين گروه‌هاي سني مختلف در بيماران مبتلا به SCC وجود نداشت. باوجود افزايش شيوع SCC دهان در بيماران جوان، اين تومور بدخيم همچنان يكي از بيماري‌هاي مختص سنين بزرگسالي مي‌باشد.