ارزيابي پايداري زيست‌-محيطي در ساخت صنعتي (نمونه موردي: روش اجرايي بتن پيش‌ ساخته)

بررسي هاي مختلف حاكي از آن است كه مصرف فزاينده منابع اوليه (يعني مواد و انرژي) به انضمام توليد آلاينده هاي محيطي (مخصوصا دي اكسيد كربن)، زيست محيط انسان را به مخاطره جدي كشانده است. ارتباط مستقيم چالش هاي ياد شده با فعاليت هاي ساختماني، ضرورت كاربست روش هاي پايدار در حوزه ساخت را آشكار ساخته است. به عبارت ديگر در انتخاب روش هاي ساخت، مي بايست به معيار پايداري زيست محيطي آن ها توجه ويژه نمود. در عرصه ساختماني، استفاده از روش هاي ساخت صنعتي به دليل مزاياي زيست محيطي خود به مثابه يك فرضيه خودنمايي مي كند. علي رغم اهميت فوق العاده اين مطلب، آزمون كمي چنين فرضيه اي كمتر دغدغه پژوهشگران قبلي بوده است. در اين راستا مقاله حاضر به ارزيابي زيست-محيطي يكي از روش هاي ساخت صنعتي پرداخته تا معين سازد كه آيا صنعتي شدن ساخت مي تواند به كاهش مشكلات زيستمحيطي كمك نمايد. بدين منظور، تحقيق حاضر به ارزيابي كمي منابع اوليه (اعم از انرژي و مصالح مورد نياز) و آلاينده كربني انتشار يافته در دو شيوه اجرايي صنعتي (بتن پيش ساخته) و سنتي (بتن درجا) معطوف شده است. در كلامي دقيق تر، تحقيق حاضر براساس سيستم ارزيابي چرخه حيات به سنجش و مقايسه كمي پيامدهاي محيطي در مراحل مختلف ساخت يعني از مرحله استخراج مواد اوليه تا پايان عمليات اجرايي پرداخته است. يافته هاي تحقيق مويد آن است كه بهره گيري از سيستم بتني پيش ساخته در مقايسه با سيستم بتن درجا به كاهش منابع مصرفي و انتشار كمتر آلاينده كربني در مرحله اجرا منجر مي شود اما در مرحله توليد بتن مسلح وضعيت كاملا برعكس است. به عبارت ديگر پايداري زيست محيطي روش بتن پيش ساخته (در محدوده تحقيق حاضر) تنها در مرحله اجرا تائيد شد.