تعيين بهترين مسير احداث خط دوچرخه سواري با رويكرد حمل ونقل پايدار (مطالعه موردي: منطقه 1 شهر شيراز)

امروزه استفاده از دوچرخه به عنوان راهكاري براي كاهش معضل ترافيك و پيامدهاي آن به ويژه آلودگي هوا، نيازمند وجود امكانات و شرايط مناسب از جمله ايجاد مسيرهاي مخصوص دوچرخه سواري است. در اين مطالعه، اولويت پنج مسير مناسب براي دوچرخه‌سواري در شبكه معابر منطقه 1 شهرداري شيراز با توجه به سه دسته معيار اصلي ايمني، جذابيت و قابليت جابجايي در مسير بررسي گرديده‌است. معيار ايمني مسير به عامل‌هاي: تعداد تقاطع مسير، شيب مسير، عدم عبور وسايل‌نقليه سنگين از مسير، سرعت مجاز مسير، ميزان تغييرات در امتداد مسير دوچرخه‌سواري؛ معيار جذابيت مسير به عامل هاي: زيبايي مسير وتنوع كاربري در مسير؛ و معيار قابليت جابجايي مسير به عاملهاي: تعداد ايستگاه‌هاي حمل‌ونقل همگاني در مسير، جمعيت ساكن تحت پوشش مسير و تعداد مراكز آموزشي واقع در مسير تقسيم شده‌اند. وزن‌دهي و تحليل معيارها و عامل‌هاي مربوط به آنان نشان مي‌دهد كه براساس نظرات كارشناسان حمل‌ونقل و براساس فرآيند تحليل سلسله مراتبي(AHP)، مهمترين عاملها براي اولويت‌بندي مسيرهاي دوچرخه‌سواري شيب و سرعت مجاز جريان ترافيك در مسير بوده و ساير عوامل در رده‌هاي بعدي قرار دارند. نهايتا، كاربرد روش ارايه شده براي احداث خطوط دوچرخه‌سواري در يكي از مناطق شهر شيراز نشان داده شده‌است.