تحولات تفسير قرآن در مذهب شيعه در عصر صفوي

رسميت يافتن مذهب تشيع در دوران حكومت صفوي در ايران، در فاصله سده دهم تا نيمه سده دوازدهم هجري، و يكپارچه‌شدن فضاي مذهبي ايران به سود تشيع دوازده‌امامي تأثيرات گوناگوني در حوزه‌هاي مختلف دانش‌هاي ديني، از جمله تفسير قرآن، بر جا نهاد و دگرگوني‌هايي را در اين حوزه موجب شد. برخي از اين تحولات عبارت‌اند از: پيدايش و گسترش جريان اخباري‌گري در حوزه‌هاي علمي شيعه، نگارش گسترده تفاسير روايي، كم‌رنگ‌شدن رويكرد كلامي در تفسير، رونق‌يافتن تفسير فقهي، خرده‌گيري تند عالمان از جريان خلافت، گرايش به تأويل‌گرايي، گرايش به فلسفه و به‌كارگيري آن در تفسير، پافشاري مفسران بر به‌كارگيري روايات معصومان (ع) در تفسير، فاصله‌گرفتن از مباني، ديدگاه‌ها و روش‌هاي تفسيري اهل سنت، و گسترش بيش از پيش تأويل‌گرايي در آيات فضايل. پژوهش حاضر با روش توصيفي‌تحليلي و مطالعه ژرف‌كاوانه آثار تفسيري و تاريخي زمان صفويه تحولات تفسيري اين دوران را تحليل كرده است.