چگونگي و عوامل تغيير رويكرد صفويه از تصوف به تشيع

بررسي تاريخ تحولات دولت صفويه از مباحث مهم و مطرح در تاريخ تحولات ايران است. عده‌اي صوفي‌منش و قزلباش در تاريخ اين مرزوبوم مجال ظهور و بروز پيدا كردند و حكومتي را بنيان نهادند كه فقهاي شيعه در اصل تأسيس آن نقشي نداشتند. با اين همه درگذر زمان فقيهان شيعي نقش‌هاي كليدي را به عهده گرفتند و مذهب تشيع را با رويكرد فقهي و كلامي رسميت بخشيدند. فرايند و چگونگي رسميت بخشيدن به مذهب تشيع به عنوان مذهب رسمي كشور، از همان ابتداي تشكيل حكومت به‌عنوان مهم‌ترين ويژگي‌هاي حكومت صفويان با قدمتي بيش از دويست سال از ظهور شاه اسماعيل اول(907-930قمري) تا آخرين پادشاه آنها يعني شاه سلطان حسين (1105-1135 قمري) از جمله مباحث مهم و درخور توجه عصرصفوي است كه پژوهش درباره آن ضروري مي‌نمايد. مهم بررسي علل و سير تحولات چنين رويدادي است كه يك‌به‌يك دست در دست هم داده و بستر لازم را براي گذر از تصوف به تشيع فراهم مي‌سازد. نوشتار حاضر تحقيقي است به روش كتابخانه‌اي و مطالعه اسنادي كه به بررسي برخي از علل سياسي و اجتماعي و فكري اين رويداد پرداخته است.