بررسي تظاهرات درگيري مفصل گيجگاهي - فكي در بيماران مبتلا به آرتريت روماتوئيد

مقدمه: در زمينه شيوع درگيري مفصل گيجگاهي - فكي (TMJ) در بيماري آرتريت روماتوييد (RA)، بر اساس منابع و جوامع مختلف، ارقام و آمار بسيار متفاوتي گزارش شده است. با توجه به اين كه آمار مشابهي در جمعيت ايراني در دسترس نيست. اين مطالعه، بررسي تظاهرات درگيري اين مفصل در بيماران مبتلا به RA را مد نظر قرار داد. مواد و روش ها: 80 بيمار در محدوده سني 76-20 سال (ميانگين 49 سال)، شامل 66 زن و 14 مرد، با تشخيص قطعي RA به عنوان گروه مطالعه انتخاب شدند. سپس 80 نفر افراد سالم با محدوده سني 78-23 سال (ميانگين 48.2 سال)، داراي تشابه سني و جنسي با افراد گروه مطالعه، به عنوان گروه شاهد انتخاب شدند. هر دو گروه از نظر علايم باليني درگيري TMJ و وضعيت اكلوژن معاينه شدند. به علاوه، با استفاده از پرسشنامه McGill، ميزان ابتلا به افسردگي در آنان ارزيابي شد. كليه داده ها توسط دو آزمون chi-square و Logistic regression مورد آناليز آماري قرار گرفتند. نتايج: فراواني نسبي درد، در گروه مطالعه 31.2 درصد و در گروه شاهد 11.3 درصد بود (P<0.001). فراواني نسبي صداهاي مفصلي، در گروه مطالعه 28.4 درصد و در گروه شاهد 13.8 درصد بود (P<0.001). شايع ترين صداي مفصلي در بيماران مبتلا به Crepitus, RA بود. فراواني نسبي اسپاسم عضلات جونده، در گروه مطالعه 23.5 درصد و در گروه شاهد 12.5 درصد بود (P<0.01). فراواني نسبي محدوديت حركات فك، در گروه مطالعه 25.9 درصد و در گروه شاهد 15 درصد بود (P<0.001). فراواني نسبي خشكي صبحگاهي، در گروه مطالعه 21 درصد بود، ولي در هيچ يك از افراد گروه شاهد ديده نشد (P<0.0001). 61.2 درصد بيماران RA حداقل يكي از علايم چهارگانه (درد، صدا، اسپاسم و محدوديت بازكردن) را داشتند كه اين ميزان در گروه شاهد 38.7 درصد بود. نتيجه گيري: بر اساس نتايج اين مطالعه، شيوع تظاهرات ناشي از درگيري مفصل TMJ در مبتلايان به RA نسبت به افراد سالم، به صورت معني داري بيشتر است.