بهره گيرى از ثبات حرارتى زمين در ايجاد آسايش حرارتى

معمارى گذشتة ايران همواره بر تعامل انديشمندانه با طبيعت پيرامون خود استوار بوده است. استفاده از زمين به منزلة يك منبع انرژى تقريباً نامحدود كه در اعماق مشخص ثبات حرارتى دارد، از جلوه هاى اين تعامل در ايجاد آسايش انسان و فرار از تنگناى شديد اقليمى محسوب مي گردد كه ريشه در معمارى سنتى ما هم دارد. ايدة « معمارى در پناه زمين»، امروزه در بعضى كشورها، يكى از ايده هاى پاسخگو به بسيارى از معضلات است، در حالى كه در ايران كمتر توجه و بررسى شده است. مقالة حاضر با هدف فراهم كردن اطلاعات و اشاعة « معمارى در پناه زمين» به بررسى انواع رو شهاى استفاده از ثبات حرارتى زمين مى پردازد. به اين منظور، پس از نگاهى كوتاه به پيشينة استفاده از اين نوع معمارى و معايب و مزاياى آن، با نگاهى تخصصي تر به جنبه هاى ثبات حرارتى زمين، از جمله عوامل تأثيرگذار بر دماى سطح زمين و اعماق چندمترى آن پرداخته مي شود. درنهايت با استناد به نمونه هاى موردى مرتبط داخل كشور، راهكارهاى پيشنهادى استفاده از ثبات حرارتى زمين در ايجاد آسايش حرارتى بيان مي گردد.