بررسي اپيدميولوژيك ضايعات غدد بزاقي در بيماران مراجعه كننده به مراكز درماني دانشگاه علوم پزشكي اصفهان از سال 1377 تا 1382

مقدمه: ضايعات غدد بزاقي بسيار متنوع و نادر بوده، تعداد كم مطالعات اپيدميولوژيك در جامعه ايراني در اين رابطه مشهود است. هدف از اين مطالعه بررسي خصوصيات اپيدميولوژيك ضايعات غدد بزاقي در يك دوره 5 ساله در شهر اصفهان بود. مواد و روش ها: پرونده 574 بيمار كه با تشخيص ضايعات غدد بزاقي به مراكز درماني دانشگاه علوم پزشكي اصفهان طي سالهاي 77 تا 82 مراجعه كرده بودند، مورد بررسي قرار گرفت. در جمعيت مورد مطالعه، 314 مرد و 260 زن قرار داشتند. 198 ضايعه خوش خيم، 113 ضايعه بدخيم و 263 ضايعه غيرنئوپلاستيك بررسي و بر حسب، سن، جنس، تشخيص هيستوپاتولوژيك و محل درگيري تقسيم شد و توسط آزمون آماري ^X^2 مورد بررسي قرار گرفتند. يافته ها: از 574 ضايعه غدد بزاقي 46% ضايعات غيرنئوپلاستيك، 34% ضايعات خوش خيم و 20% موارد بدخيم تشخيص داده شدند. شايع ترين ضايعه خوش خيم پلئوموزميك آدنوما بود (68.1% ضايعات خوش خيم و 23.5% كل ضايعات). بيشترين شيوع ضايعات خوش خيم در رده سني 50-31 سال بود. موكواپي درموئيد كارسينوما شايع ترين بدخيمي اين مطالعه بود (40% ضايعات بدخيم، 7.8% كل ضايعات) و بيشتر ضايعات بدخيم در سنين بيش از 50 سالگي رخ داده بود. 46% كل ضايعات بزاقي مربوط به ضايعات غير نئوپلاستيك بودند كه 56.3% در مردان و 43.7% در زنان ديده شد. سيالادنيت مزمن شايع ترين ضايعه غير نئوپلاستيك بود. نتيجه گيري: خصوصيات اپيدميولوژيك ضايعات غدد بزاقي در مواردي با نتيجه مطالعات مشابه در ساير نقاط جهان هماهنگي داشت ولي در موارد قابل توجهي نيز اختلاف بارزي به چشم مي خورد كه بيانگر نقش عوامل جغرافيايي و نژادي در شيوع اين گونه ضايعات مي باشد.