اثربخشي گروه ‌درماني فعال ‌ساز رفتاري بر انعطاف‌ پذيري كنشي و باورهاي فراشناختي بيماران وابسته به مواد افيوني

Effectiveness of Behavioral Activation Therapy in Opiate-Dependent Patients' Action Resilience and Metacognitive Beliefs

هدف: هدف پژوهش حاضر، تعيين اثربخشي گروه­ درماني فعال ­ساز رفتاري بر انعطاف­ پذيري كنشي و باورهاي فراشناختي بيماران وابسته به مواد افيوني بود. روش: اين پژوهش از نوع شبه­ آزمايشي با طرح پيش‌آزمون - پس‌آزمون - پيگيري با گروه كنترل مي باشد. جامعه پژوهش شامل تمام بيماران سرپايي مرد در حال ترك اعتياد شهر اهواز در سال 1395 بود كه از ميان آن­ ها نمونه پژوهش شامل 30 نفر به صورت نمونه­ گيري در دسترس انتخاب شدند و در دو گروه آزمايش (15 نفر) و كنترل (15 نفر) به طور تصادفي قرار گرفتند. ابزارهاي پژوهش عبارت بودند از: پرسش ­نامه انعطاف­ پذيري كنشي كانور و ديويدسون و باورهاي فراشناختي ولز و همكاران. گروه آزمايش طي 8 جلسه 90 دقيقه­ اي به صورت گروهي با درمان فعال­ ساز رفتاري تحت درمان قرار گرفتند. پس از پايان برنامه درماني از هر دو گروه پس­ آزمون و پس از يك ماه پيگيري انجام شد. براي تحليل داده­ ها از روش تحليل كوواريانس چند متغيري استفاده شد. يافته ­ها: نتايج نشان داد، گروه­ درماني فعال‌ساز رفتاري باعث افزايش انعطاف­ پذيري كنشي و كاهش باورهاي فراشناختي كنترل ناپذيري، باورهاي مثبت درباره شناخت، اطمينان شناختي كم، نياز به كنترل افكار و وقوف شناختي در بيماران وابسته به مواد افيوني گروه آزمايش در مقايسه با گروه كنترل شد. يافته ها بعد از يك ماه نيز پايدار بودند. نتيجه ­گيري: مداخله­ ي فعال ­ساز رفتاري، مي ­تواند درماني مناسب براي كاهش مشكلات شناختي افراد وابسته به مواد افيوني باشد.

Objective: The aim of this study was to determine the effectiveness of behavioral activation therapy in action resilience and meta-cognitive beliefs among opiate dependent patients. Method: A quasi-experimental research design along with pretest-posttest-follow-up and control group was employed for the conduct of this study. The statistical population of this study consisted of all outpatient men who were on the verge of addiction withdrawal in Ahvaz city in 2016. From among them, 30 subjects were selected through convenience sampling and were randomly assigned to two experimental (15 subjects) and control (15 People) groups. Connor-Davidson Resilience Scale and Wells Metacognitions Questionnaire were the data collection tools in this study. The experimental group received eight 90-minute sessions of group behavioral activation therapy. After the end of the treatment program, both groups took post-test; and the follow-up stage was also conducted after one month. For data analysis, multivariate analysis of covariance was used. Results: The results showed that group behavioral activation therapy enhanced action resilience and decreased metacognitive beliefs of uncontrollability, positive beliefs about cognition, low cognitive confidence, /need to control thoughts, and self-consciousness in opiate dependent patients of the experimental group compared to the control group. The results remained constant after one month. Conclusion: Behavioral activation therapy intervention can be a suitable treatment for reducing the cognitive problems of opiate dependent people