نقش امامان معصوم(ع) در كاركردهاي عقل در معرفت خداوند

سرلوحۀ همۀ معارف ديني، معرفت خداوند است. براي چنين معرفتي راه‌هايي پيشنهاد شده است. از جملۀ آن‌ها كه به‌ويژه در كلام معصومان (ع) مورد توجه قرار گرفته، چراغ عقل از درون و وجود پيامبران و اولياي معصوم از بيرون است كه مي‌توانند رهنمون انسان به معرفت الله شوند؛ اما از آن‌جايي كه عقل به تنهايي نمي‌تواند اسباب صعود انسان به معرفت گردد، در اين مقاله با تأكيد بر ديدگاه‌هاي روايي، ضمن تحليل جايگاه حقيقي معصوم و ويژگي‌هاي منحصر‌به‌فرد آنان در معرفت‌بخشي انسان‌ها، تأثير معصوم را در كاركرد عقل و در نايل شدنش به كمال معرفت الله مورد تحليل و بررسي قرار مي‌دهيم. معصومان بر اساس ظرفيت وجودي و تكويني و مسئوليت تشريعي كه بر عهده دارند، زمينۀ شكوفايي عقل و ايجاد معرفت، و ايمن شدن آن از انحرافات معرفتي را فراهم خواهند ساخت. عقلِ معصوم به عنوان الگويي تمام‌عيار مي‌تواند رهنمونِ عقول انسان‌ها در باريابي صحيح به معرفت الله گردد و از آسيب‌ها و انحرافات عقل جلوگيري كند؛ و در جايي هم حضور تكويني و تشريعي معصوم ضامن تشديد معرفت عقلي در افراد است كه هر كدام به ترتيب با عنوان «كاركرد ايجادي»، «كاركرد ايمن‌سازي» و «كاركرد كيفي» معصوم بر عقل، مورد بررسي قرار گرفته است.