مروري بر روش هاي مدلسازي برخورد ساختمان هاي مجاور با يكديگر و راهكارهاي كاهش پاسخ ناشي از ضربه در آنها

به هنگام زلزله در ساختمان‌هايي كه فاقد درز انقطاع مناسب با ساختمان مجاور خود مي‌باشند پديده ضربه زدن ساختمان‌ها به يكديگر مي‌تواند سبب خسارات سازهاي قابل توجهي در آنها گردد. بعد از وقوع زلزله‌هاي مهمي همچون مكزيكوسيتي (1985) و لوماپريتا (1989 ) و مشاهدهي خسارات بوجود آمده در ساختمان‌ها در اثر برخورد آنها با يكديگر، اين پديده مورد توجه محققين قرار گرفت. در مقاله حاضر با مرور روش‌هاي تحليلي مختلفي كه براي مدل‌سازي پديده ضربه وجود دارند، از بين مدل‌هاي الاستيك خطي، ويسكوالاستيك خطي، ويسكوالاستيك خطي اصلاح شده، الاستيك غيرخطي هرتز، هرتز–  دمپ غيرخطي و ويسكوالاستيك غيرخطي، مدل ويسكوالاستيك غيرخطي به عنوان مدلي مناسب براي اين منظور شناسايي شده است. در ادامه مقاله راهكارهاي مختلف براي كاهش آثار ضربه در ساختمان‌هاي برخورد كننده با يكديگر، مورد بررسي قرار گرفته است. بر اساس تحليل‌هاي انجام شده در اين تحقيق، در مواردي كه درز انقطاع لازم بين ساختمان‌ها اجرا نشده باشد يكي از مناسب‌ترين روش‌ها جهت كاهش آثار ضربه در ساختمانهاي مجاور، تقويت ساختمانها مي‌باشد. اين امر مي‌تواند با استفاده از افزايش سختي موثر جانبي ساختمان‌ها و يا استفاده از ابزارهاي مستهلك كننده انرژي به منظور افزايش ميرايي موثر سازه و استهلاك بيشتر پاسخ ديناميكي ناشي از ضربه محقق گردد.