پيش‌بيني ميل به تداوم فعاليت ورزشي دانشجويان براساس رفتار مربيان: يك رويكرد نظريۀ خودتعيين‌گري

اهميت‏هاي پژوهشي زيادي در زمينۀ بررسي ميل به انجام فعاليت ورزشي در دانشجويان وجود دارد. پژوهش حاضر نقش رفتارهاي مربي را در ميل به انجام فعاليت ورزشي دانشجويان را با نقش ميانجي‏گر نيازهاي اساسي روان‏شناختي، از ديدگاه نظريه خودتعيين‏گري بررسي كرد. 120 دانشجوي دختر و پسر كه واحد تربيت بدني عمومي را در دانشگاه انتخاب كرده بودند پرسش نامه‏هاي رفتار حمايتي و كنترلي مربي (فنتون و همكاران، 2014)، رضايتمندي و ناكامي از نيازهاي اساسي روان‏شناختي (چن و همكاران، 2014) و ميل به انجام فعاليت ورزشي در آينده (چات‏سي‏سازانتيز و همكاران، 2003) را تكميل كردند. از روش‏هاي آماري همبستگي پيرسون و مدل مسير استفاده شد. تجزيه و تحليل داده‏ها نيز با استفاده از نرم افزار SPSS و AMOS انجام گرفت. نتايج نشان داد كه رفتارهاي حمايتي ادراك شده به طور مستقيم بر ميل به فعاليت ورزشي تأثير گذار بود (β = .20; p .01). رفتارهاي حمايتي همچنين به صورت غيرمستقيم و از طريق رضايتمندي از نيازهاي اساسي بر ميل به فعاليت ورزشي دانشجويان تأثير داشت. رفتارهاي كنترلي اما تنها بر ناكامي از نيازهاي اساسي روان‏شناختي تأثير گذاشت (β = .30; p .01), و تأثيري در ميل به انجام فعاليت ورزشي در دانشجويان نداشت. رويكرد نظريۀ خودتعيين‏گري مورد حمايت قرار گرفت، بدين شكل كه، در صورتي كه مربيان از نياز اساسي روان‏شناختي براي خودتعييني دانشجويان در تربيت بدني حمايت كنند، آنها ارضا نيازهاي اساسي را تجربه كرده و ميل بيشتري براي انجام فعاليت بدني خواهند داشت. ملزومات اين پژوهش ‏مي‏تواند براي معلمان ورزشي در دانشگاه كاربردي باشد.