معنويت گرايي در محيط كار دانشگاه و اثربخشي رهبري گروههاي آموزشي

هدف پژوهش حاضر، بررسي نقش پيش‌بيني كننده‌ي معنويت گرايي در اثربخشي رهبري در محيط كار دانشگاه است. اين پژوهش ازنظر هدف، يك تحقيق كاربردي و ازنظر نحوه گردآوري داده‌ها، كمي به روش پيمايشي توصيفي مي‌باشد. نمونه آماري به روش تصادفي طبقه‌اي با استفاده از فرمول كوكران به تعداد 115 نفر از اعضاي هيئت‌علمي دانشگاه تربيت دبير شهيد رجايي در سال تحصيلي 94-93 بودند. ابزار اندازه‌گيري پرسشنامه «معنويت در محيط كار» ميليمان و همكاران و پرسشنامه رامسدن با عنوان «اثربخشي رهبري» در گروه‌هاي آموزشي دانشگاه است. روايي صوري و محتوايي پرسشنامه‌ها، توسط پنج‌تن از اساتيد متخصص درزمينه موضوع،تائيد شد. تجزيه‌وتحليل داده‌ها با استفاده  از نرم‌افزار SPSS نسخه 22 بوده است. ميزان آلفاي كرونباخ براي تعيين پايايي ابزارها به ترتيب، .89و.87به دست آمد. يافته‌ها نشان داد كه ضريب همبستگي معنويت‌گرايي در محيط كار بر اثربخشي رهبري با ميزان .75 در سطح اطمينان 95%معني‌دار است. همچنين، با توجه نتايج ضرايب استاندارد،كار معنادار و هم سويي باارزش‌ها، به ترتيب.26و .31 و در سطح اطمينان 95% معني‌دار هستند؛  بر اساس نتايج حاصل‌شده، مؤلفه‌ي هم سويي باارزش‌ها به‌تنهايي مي‌تواند قوي‌ترين پيش‌بيني كننده‌ي اثربخشي رهبري مديران در گروه‌هاي آموزشي باشد و0.54 درصد از واريانس اثربخشي رهبري مديران گروه‌هاي آموزشي را به‌گونه‌اي معنادار(0.05 p) تبيين نمايند.