بررسي نقش شيوه آموزش دانشجويان بر ارتقا ميزان خلاقيت آنها (نمونه موردي، دانشجويان درس درك و بيان محيط در رشته مهندسي معماري)

خلاقيت، حلقه‌ي گمشده‌‌ي آموزش‌‏هاي معاصر در رشته معماري است. اين موضوع در دروس عملي با رويكرد خلق اثري بديع بيشتر است . با اين حال به نظر مي‌رسد كه نحوه آموزش در اين گونه دروس، مي‌تواند به رشد خلاقيت آنها كمكشاياني كند. با اين هدف در اين پژوهش دو شيوه آموزش معماري مبتني بر استاد و دانشجو را مدل‌هاي پايه در نظر گرفته و با بررسي تاثير آن بر درس درك و بيان محيط در طي ترم، به مقايسه ميزان خلاقيت دانشجويان پس از اتمام ترم در اين دو شيوه پرداخته است. بدين منظور تعداد 80 دانشجو ترم اول معماري دانشگاه آزاد تهران غرب به عنوان جامعه آماري انتخاب شده و با استقرار آنها در دو آتليه (هر آتليه شامل 40دانشجو)، با دو شيوه استاد محور و دانشجو محور در طول يك ترم به تدريس درك و بيان محيط براي آنها پرداخته شد. در انتهاي ترم با برگذاري آزمون تورنس، به سنجش ميزان خلاقيت آنها پرداخته و آزمون‌هاي آنوا و F براي سنجش ميزان معناداري نتايج بهره گرفته شد. نتايج حاكي از آن بود كه بين دو شيوه‌ي «استاد محور» و «دانشجو محور»، شيوه‏ي دانشجو محور در ارتقاء سطح خلاقيت دانشجويان درس درك و بيان محيط موفق‌تر بود.