ماهيت و منطق برنامه درسي رباتيك تربيتي در دوره ابتدايي

همزمان با تغييرات گسترده در اجتماع، استفاده از فناوري نيز گسترش يافته است. براي آماده‌سازي و مقابله مؤثر دانش‌آموزان با تحولات قرن حاضر، نيازمند طراحي و تدوين برنامه‌هاي درسي ويژه هستيم. رباتيك تربيتي، فناوري آموزشي پيشرفته‌اي است كه مستلزم توجه ويژه است. در دهه گذشته، رباتيك تربيتي به مثابه يك ابزار ارزشمند در راستاي شكوفاسازي و پرورش مهارت‌هاي شناختي/ اجتماعي دانش‌آموزان و پشتيباني از يادگيري موضوعات علوم، رياضيات، زبان و فناوري توجه و علاقه پژوهشگران و معلمان را جلب كرده است. هدف اين نوشتار، تبيين جهت‌گيري فلسفي و مباني رباتيك تربيتي در دوره ابتدايي است تا سياست گذاران، مهندسان و برنامه‌ريزان بر اساس آن، الگوهاي درسي را براي اجرا تدوين كنند. در اين پژوهش، رباتيك تربيتي با استفاده از روش سنتزپژوهي مورد تحليل و تركيب قرار گرفت. اسناد و پژوهش‌هاي معتبر چهار دهه اخير با استفاده از فن نمونه‌گيري هدفمند از نوع ملاك‌محور انتخاب شده و مورد واكاوي و دسته‌بندي قرار گرفت. يافته‌هاي سنتز حاكي از آن است كه رباتيك در مدارس به دو صورت عمل مي‌كند: الف) به منزله يك موضوع درسي مستقل؛ ب) يا به منزله يك توانمندساز آموزشي كه در خدمت ساير موضوعات درسي است. توجيه منطقي رباتيك تربيتي، مبتني بر نظريات سازنده‌گرايي شامل مباني سه‌گانه معرفت‌شناختي (معرفت شخصي و چندرشته‌اي)، روان‌شناختي (توجه به انگيزش، خلاقيت و ...) و جامعه‌شناختي (تعامل، آينده‌نگري و ...) است.