اثربخشي نمايش ‌درمانگري خانواده بر كاهش تعارض والد ـ نوجوان؛ يك مطالعه تك آزمودني

پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي نمايش‌درمانگري خانواده بر كاهش تعارض والد فرزند در نوجوانان انجام شد. روش پژوهش اين مطالعه شبه‌آزمايشي با ساختار طرح تك‌آزمودني است. گروه نمونه به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند و شامل 4 نوجوان 12-14 ساله مي‌شد كه در دو مدرسه راهنمايي منطقه يك شهر تهران در سال تحصيلي 1392-1393 مشغول به تحصيل بودند. آزمودني‌‌ها در هفت جلسه نمايش‌درمانگري خانواده شركت كردند و پرسشنامه اندازه‌گيري تعارض والد ـ نوجوان (فرم نوجوان) سه مرتبه پيش از اجراي مداخله (خط پايه) و در جلسات سوم، پنجم و هفتم نمايش‌درماني توسط آنها تكميل گرديد. علاوه بر اين به‌منظور پيگيري روند تغييرات پس از مداخله، نتايج پژوهش 2 مرتبه (دو هفته و چهار هفته پس از مداخله) به‌وسيله پرسشنامه‌ مذكور پيگيري شد. يافته‌‌هاي پژوهش با استفاده از روش‌‌هاي تحليل چشمي نمودار، محاسبه اندازه اثر و درصد تغييرات تحليل شدند. تحليل يافته‌‌ها نشان داد نمايش‌درمانگري خانواده در كاهش تعارض والد ـ نوجوان در هر چهار آزمودني مؤثر بوده است. مسئله قابل توجه تغيير چشمگير تعارض والد ـ نوجوان در سه جلسه اول مداخله بود. يعني همزمان با آموزش تعاملات مثبت در خانواده، بهبود روابط، تأكيد بر لزوم تفريح در خانواده و در بيرون از خانواده و تأكيد بر نقش پدر در خانواده، بيشترين تغييرات در آزمودني‌‌‌ها گزارش شد.