بررسي مباني و پيامدهاي فلسفي كلامي، نسبيت‌گرايي اخلاقي از نگاه قرآن و روايات

نسبي گرايي اخلاقي ازمهم ترين مباحث درفلسفه اخلاق مي باشد كه چالش ها وواكنش هاي فراواني در نگاه مومنانه ي اخلاقي و وحياني وپساساختارگرايي اخلاقي به وجود آورده است ، درحوزه اصول وارزشهاي اخلاقي ازمباني هستي شناختي وانسان شناختي ومعرفت شناختي بهره برده،به طوري كه اموري همچون:شك گرائي،عقل گرايي،كثرت گرايي وانگيزه هاي دروني انسان از،سليقه،ميل،احساس،لذت،رنج وجامعه وعقل ،خاستگاه نظري وعملي آن مي باشند. اين ديدگاه نظري ،اخلاق عملي را پايه گذاري كرده است كه تحت تاثير آن ،انسان معاصراز كمال حقيقي كه در منابع اسلامي از آن خبر داده شده است ،محروم گرديد.زيرا گرايش هاي انساني به مباني و پيامدهاي نسبيّت گرايي اخلاقي از يك سو وابتلاء به پيامدهاي آن از سوي ديگر،موجب دورشدن انسان از آموزه هاي وحياني ناظر بر اخلاق مطلق وعيني مي باشد كه البته در آيات وروايات از آن خبر داده شده است.در اين مقاله ، با شيوه تحليل ، تبيين وتطبيق،مبناها و پيامدهاي نسبيّت گرايي اخلاقي را به آيات وروايات ارجاع داده ونتيجه آن،اثبات نا كارآمدي نسبيّت گرايي وذهنيّت گرايي در اصول اخلاقي ،نسبت به هدف نهايي اخلاق خواهيم بود