رابطه عملكرد خانواده با پرخاشگري دانشجويان دانشگاه فرهنگيان بيرجند

پرخاشگري از جمله موانع اصلي برقراري ارتباط سالم، مؤثر و هم چنين سازگاري با ساير اعضاي جامعه است. سازگاري يكي از مؤلفه هاي مورد نياز زندگي اجتماعي است. خانواده به عنوان اولين اجتماعي كه فرزندان در آن به يادگيري مي پردازند، مهم و قابل تأمل است. از اين رو، اين پژوهش با هدف شناخت رابطه بين عملكرد خانواده با پرخاشگري دانشجويان انجام شد. مطالعه حاضر از نوع مطالعات همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه دانشجويان مشغول به تحصيل در دانشگاه فرهنگيان بيرجند (پرديس امام سجاد ع ) در سال تحصيلي 96-1395 (235 نفر) بود. تعداد 146 نفر بر اساس فرمول كوكران به عنوان نمونه با روش تصادفي خوشه اي انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه عملكرد خانواده اپشتاين، بالدوين و بيشاب (1983) و پرسشنامه پرخاشگري نواكو (1986) بود. براي تجزيه و تحليل داده ها از آزمون همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون استفاده شد. نتايج همبستگي نشان داد كه بين زيرمقياس هاي ارتباط، آميزش عاطفي، ايفاي نقش، عملكرد كلي، حل مشكل، همراهي عاطفي و كنترل رفتار با پرخاشگري رابطه منفي و معنادار وجود دارد (0/01 p). نتايج تحليل رگرسيون براي پيش بيني پرخاشگري از طريق زيرمقياس هاي عملكرد خانواده نشان داد كه تنها زيرمقياس عملكرد كلي (0/461)، به شكل معني داري متغير پرخاشگري را پيش بيني كرد. بر اساس آنچه در يافته ها نشان داده شد، بين عملكرد خانواده و پرخاشگري رابطه منفي و معنادار وجود دارد. بدين صورت كه هر چه خانواده ها عملكرد بهتري داشته باشند، فرزندان آنها پرخاشگري كمتري خواهند داشت. بنابراين خانواده ها نقش مؤثري در آينده فرزندان خود ايفا مي كنند و مي توانند با عملكرد صحيح در راستاي كاهش پرخاشگري فرزندان خود مؤثر باشند.