ارائه يك مدل تصميم گيري چند معياره جهت تعيين مناسبترين استراتژي انتقال فناوري توربين هاي بادي: مطالعه موردي از صنعت انرژي باد در ايران

سرعت بالاي پيشرفت فناوري و اهميت اكتساب فناوري هاي نوين باعث گرديده تا كشورهاي در حال توسعه و توسعه نيافته براي برطرف كردن ضعف خود و كسب مزيت هاي رقابتي به دنبال انتقال فناوري از كشورهاي صاحب آن باشند. در اين زمينه، رويكرد كشورهاي توسعه يافته كه تمايل به حفظ و يا انتقال فناوري به كشورهايي كه داراي منافع سياسي اقتصادي مشابهي هستند، سبب شده است تا انتقال فناوري و روش هاي موثر آن به يكي از موضوعات مهم دهه اخير تبديل گردد. براي كسب و انتقال فناوري هاي گوناگون از كشورهاي توسعه يافته به كشورهاي مقصد راهكارهاي متفاوتي مي تواند مدنظر قرار گيرد. تصميم گيري در مورد انتخاب موثرترين روش انتقال فناوري عموما براساس معيارهاي متفاوت(و گاهي متناقض) و همچنين زيرمعيارهاي فراوان صورت مي گيرد. در اين تحقيق، با توجه به سطوح فناوري ساخت توربين هاي بادي در ايران و همچنين رويكرد كشورهاي ديگر نسبت به آن، روش هاي مرسوم انتقال فناوري براساس نظرات نخبگان و شركت هاي سازنده قطعات توربين هاي بادي تعيين گرديده است. سپس با استفاده از روش فرآيند تحليل سلسله مراتبي(AHP) اهميت نسبي معيارها، زيرمعيارها و گزينه هاي انتقال فناوري مشخص گرديده و در نهايت مهندسي معكوس به عنوان برترين گزينه براي پياده سازي در صنعت انرژي باد ايران انتخاب مي شود. نتايج اين مطالعه مي تواند مورد استفاده تصميم گيرندگان انرژي باد كشور جهت پيشرفت فناوري در زمينه طراحي و ساخت توربين هاي بادي قرار گيرد.