امكان‌سنجي جرم‌انگاري معاصي (مخل نظم، امنيت و اخلاق عمومي) از ديدگاه نخبگان حوزوي و حقوقي

زمينه و هدف: مقنن در مادۀ 638 قانون مجازات اسلامي بدون تعيين مصداق يا معياري مشخص، اقدام به جرم‌انگاري تظاهر به اعمال حرام در ملأعام كرده كه اين موضوع علاوه بر مخالف بودن با قاعدۀ قبح عقاب بلابيان، مي‌تواند طيف گسترده‌اي از انواع معاصي را در برگيرد. لذا در پژوهش حاضر، به قلمرو جرم‌انگاري انواع معاصي به ويژه معاصي مخل امنيت و اخلاق عمومي از ديدگاه نخبگان حوزوي و حقوقي پرداخته شده است. روش: پژوهش حاضر، توصيفي از نوع پس رويدادي است كه نمونۀ آماري آن از بين دو گروه نخبگان حوزوي و حقوقي و هر كدام به تعداد 60 نفر با روش در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل يك پرسشنامۀ محقق‌ساخته كه پايايي آن با استفاده از روش تعيين ضريب آلفاي كرونباخ برابر 0.72 و روايي براساس نظر نخبگان و متخصصان به صورت صوري و محتوايي انجام گرفت. براي تحليل داده‌هاي آماري نيز از آزمون تي تك گروهي استفاده شد. يافته‌ها: نخبگان حوزوي بر عدم جرم‌انگاري صِرف در معاصي كبيره (3.185 =P 0/01) و صغيره (3.134 =P 0/01) و نخبگان حقوقي نيز بر عدم جرم‌انگاري صِرف در معاصي كبيره (3.565 =P 0/1) و صغيره (3.909 =P 0/01) تأكيد دارند. نتيجه‌گيري: نتايج نشان داد كه برعكس جرم‌انگاري صِرف در معاصي كبيره و صغيره، نخبگان حوزوي و حقوقي بر جرم‌انگاري معاصي كبيرۀ مخل نظم، امنيت و اخلاق عمومي با عنوان ارتكاب جرم تظاهر به عمل حرام در ملأعام تأكيد دارند.