اثر حسن نيت در ثبوت خيار تدليس در نكاح

عقد نكاح به سبب اهميت و تأثير آن در جامعه و نظم عمومي، موارد انحلال مشخص و محدودي دارد كه از اين موارد مي‌توان به تدليس ياد كرد. مراد از تدليس، پنهان كردن نقص و عيب يا ابراز صفت كمالي است كه براي مشروط‌عليه به صورت شرط تباني در عقد يا صريح ضمني، شرط مي‌شود و پس از عقد روشن مي‌گردد كه مشروط‌عليه داراي صفت شرط‌شده نيست. در ثبوت خيار به سبب تدليس در نكاح، بنا بر ماده 1128 قانون مدني هيچ ترديدي وجود ندارد و فقيهان و حقوق‌دانان بر ثبوت آن اتفاق‌نظر دارند؛ ولي آنچه محل بحث و ترديد است، اثر وجود حسن‌نيت در مدلّس و مشروط‌عليه است؛ بدين‌معنا كه فرد متعهد در انجام تدليس خود حسن‌نيت داشته باشد، نه سوء‌نيت و قصد فريب و خدعه. در اين صورت نيز به نظر نگارندگان پژوهش پيش‌رو كه به روش توصيفي تحليلي و با استناد به منابع كتابخانه‌اي نگاشته شده، براي متعهد‌له، حق فسخ به سبب خيار تدليس ايجاد مي‌شود؛ زيرا بنا بر قول برخي از فقيهان، اطلاق مواد قانوني و ديدگاه برخي حقوق‌دانان و به استناد اطلاق ادله باب، اعم از روايات مربوط به عيوب مجوز فسخ نكاح، غشّ، بيع مرابحه، تصريه و تدليس ماشطه و نيز شاخص‌هاي مطرح براي حيله مدني از يك سو و نبود دليل خاص مخالف از سوي ديگر، خيار تدليس، در فرض نداشتن سوء‌نيت و قصد فريب و در صورت وجود حسن‌نيت نيز اثبات مي‌شود و فقط وجود سوء‌نيت، دليل ثبوت خيار تدليس در نكاح نيست.