تأثير يك مداخله مبتني بر نظريه چشم‌انداز آينده بر انگيزش پيشرفت، خودكارآمدي تحصيلي و چشم‌انداز زمان

پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي يك مداخله مبتني بر چشم‌انداز آينده بر انگيزش پيشرفت، خودكارآمدي تحصيلي و چشم‌انداز زمان در دانش‌آموزان پسر دوره دوم متوسطه شهر اهواز در يك طرح آزمايشي ميداني با پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري با گروه كنترل فعال اجرا شد. جامعه آماري شامل كليه دانش‌آموزان پسر پايه دهم در شاخه نظري شهر اهواز بود كه نمونه پژوهش، از بين آنها، شامل 40 دانش‌آموز كه در متغيرهاي وابسته پژوهش مشكلاتي داشتند و توسط مسئولين مدارس مختلف معرفي شده بودند، انتخاب گرديد و سپس نمونه‌ها به طور تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه گمارده شدند. در اين پژوهش، پرسش‌نامه‌هاي انگيزش پيشرفت هرمنس، زير مقياس خودكارآمدي از مجموعه مقياس‌هاي الگوهاي يادگيري سازگار و چشم‌انداز زمان زيمباردو استفاده شد. نتايج تحليل كوواريانس چند متغيري و تحليل كوواريانس يكراهه نشان داد كه مداخله مبتني بر چشم‌انداز زمان پيتسما و وندروين باعث افزايش انگيزش پيشرفت، خودكارآمدي تحصيلي و چشم‌انداز زمان آينده و كاهش چشم‌انداز زمان حال لذت‌گرايانه و حال جبرگرايانه مي‌شود. همچنين، نتايج تحليل داده‌ها نشان داد اثرات مداخله بر انگيزش پيشرفت، خودكارآمدي تحصيلي و چشم‌انداز زمان در طول زمان پايدار است.