بديعيّه سرايي در ادب پارسي و عربي

Composing of Badi'ieh in Persian and Arabian literature

پا به پاي تكوين بلاغت در زبان عربي و پارسي و با اين قصد كه چيرگي و مهارت در صناعات و محسّنات ادبي نموده شود و قدر و قربي براي شاعر فراهم آورد، گروهي از شاعران ايراني و عرب طرح سرودن قصيده هايي را ريختند كه شاعر در هر بيت از آن، آوردن يك يا چند صنعت بديعي در معناي عام و شامل، عناصر دانش بيان و تا حدّي معاني را بر خود التزام مي كرد و در واقع فرهنگ مختصري از بلاغت را با سروده­ي خود عرضه مي داشت. اين قصيده ها كه بعدها به «بديعيّه» موسوم شدند، نخست در شعر پارسي و كمي پس از آن در شعر عربي رواج يافت. قصايد بديعيّه در هر يك از اين دو زبان ويژگي­ ها و مشخّصه هايي دارند كه آن ها را از بديعيّات ديگر باز مي­ نماياند. اين مقاله، ترجمانِ بديعيّه سرايي در دو زبان پارسي و عربي، سير تاريخي و بيان تفاوت ها و تشابهات آن هاست.

Simultaneous with genesis of rhetoric in Arabian and Persian language, and with this assumption that skill in rhetoric be shown and cause a altitude for poet, some Iranian and Arabian poet, designed poetries that poet force himself to coming one or several rhetorical art in every verse of that and really present a concise collection of rhetoric by his poem. Thereafter this kind of poem named "badi'ieh" prevails first time in Persian poetry and then in Arabian poetry. In these two languages this kind of poetry has difference quality and traits. This article is explanatory of composing of "badi'ieh" in Persian and Arabian literature, historical progress and their differences and similarities.