مقايسه روش هاي آبياري سطحي، قطرهاي و واترباكس در استقرار نهال زالزالك براي كنترل پديده بيابان‌زايي

در مناطق خشك و نيمه‌خشك به دليل كمبود نزولات جوي، آب مهم‌ترين عامل محدودكننده استقرار گياهان است. با توجه به محدوديت كمي و كيفي منابع آبي در استقرار گياهان مناطق بياباني، انتخاب روش مناسب آبياري گياهان داراي اهميت زيادي است و بايد اين انتخاب آگاهانه و با دقت تمام انجام گيرد. هدف از اين پژوهش مقايسه واترباكس كه شكل خاصي از آبياري فتيله اي مي باشد با آبياري سطحي و آبياري قطره اي براي استقرار يك گونه گياهي به نام زالزالك كه اغلب براي پروژه هاي بيابان زدايي مورد استفاده مناطق نيمه‌خشك در ايران قرار مي گيرد مي باشد. در روش هاي آبياري سطحي و قطره اي آزمايشات بر روي پنج رژيم كم آبياري به ترتيب با صفر، 25، 50، 75 و 90 درصد كم آبياري و در سه تكرار انجام گرفت. در روش واترباكس نيز با توجه به خودتنظيم بودن سامانه واينكه امكان اعمال كم آبياري وجود نداشت آزمايشات با 15 تكرار مشابه انجام گرفت. پارامترهاي گياهي شامل قطر ساقه و ارتفاع نهال هنگام كاشت نهال و پس از آن و نيز درصد زنده‌ماني نهال و ميزان آب مصرفي در هر تيمار در طول يك سال (1395-1396) و دربازه هاي زماني يك ماهه جهت مقايسه اندازه‌گيري شد و در پايان پژوهش با يكديگر مقايسه شدند. نتايج تحقيق نشان داد كه سامانه واترباكس ضمن كاهش چشمگير ميزان آب مصرفي (در حد 92 درصد كم آبياري نسبت به آبياري قطره اي كامل) و درصد زنده‌ماني بالاي نهال (در اين پژوهش 100 درصد) روشي مفيد و كاربردي جهت استقرار نهال زالزالك براي مبارزه و كنترل پديده بيابان زايي مي باشد. با توجه به اين‌كه در زمينه آبياري با سامانه واترباكس تحقيقات چنداني صورت نگرفته توصيه مي‌شود تحقيقاتي در خصوص استفاده از اين سامانه براي آبياري گونه‌هاي مثمر انجام گيرد.