«افلاطون الاهي»؛ تفسير الهياتي پروكلوس از گفت‌وگوهاي افلاطون×

هدف از اين مقاله تحليل و بررسي تفسير الهياتي پروكلوس از گفت‌وگوهاي افلاطون است. رويكرد الهياتي به افلاطون ويژگيِ شاخص مرحله‌ي نهايي مكتب نو افلاطوني است. نظام‌يافته‌ترين و كامل‌ترين صورت‌بندي اين رويكرد را در اثر سترگ پروكلوس، يعني الهيات افلاطوني مي‌توان يافت. پروكلوس در اين اثر، ديدگاه الهياتي خود درباره‌ي افلاطون را طي سه گام تبيين مي‌كند. وي در گام نخست، ادعا مي‌كند كه افلاطون تنها كسي است كه موضوع راستين الهيات به‌مثابه‌ي فلسفه‌ي اولي را مشخص و روش معرفت‌شناسي مطابق با آن را معين ساخته است. در گام دوم، پروكلوس با طرح ايده‌ي انواع مختلف گفتمان‌هاي الهياتي، مي‌كوشد اثبات كند كه اهتمام اصلي افلاطون در سراسر آثارش، الهيات بوده و تعاليم الهياتي او با تعاليم الهيات‌دانان سنت ديني يونان باستان كاملاً هماهنگ است. پروكلوس در گام سوم، ادعا مي‌كند كه بخش دوم گفت‌وگوي پارمنيدس افلاطون، حاوي كل نظام الهياتي وي است و گفت‌وگوهاي ديگر افلاطون را بايد با ارجاع به اين رساله، كه در واقع نوعي الهيات سيستماتيك است، تفسير كرد.

فاقد چكيده مي باشد