كليدواژه :
داستان‌خواني , خود‌پنداشت , نگرش به خواندن , نارساخوان
چكيده فارسي :
هدف: خواندن يكي از مهارت‌هاي اساسي و لازم در عصر حاضر است. بديهي است كه بروز اختلال در آن مي‌تواند مشكلات زيادي را براي فرد مبتلا ايجاد كند. پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي داستان‌خواني بر افزايش خود‌پنداشت و نگرش به خواندن در دانش‌آموزان مبتلابه نارساخواني، انجام شد. روش‌بررسي: پژوهش حاضر مطالعهٔ نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه آزمايش و كنترل، بود. جامعهٔ آماري در اين پژوهش شامل تمامي دانش‌آموزان مقطع ابتدايي و مبتلابه نارساخواني در شهر رشت و سال تحصيلي 93-1392 بود كه تعداد 24 نفر از آن‌ها با روش نمونه‌گيري تصادفي انتخاب شدند؛ سپس اين افراد در دو گروه آزمايش و كنترل، به‌شيوهٔ تصادفي، جاي‌دهي گرديدند. براي جمع‌آوري داده‌ها در اين پژوهش از آزمون هوش (وكسلر، 1969)، آزمون رسمي خواندن و نارساخواني (كرمي نوري و مرادي، 1388)، پرسشنامهٔ خود‌پنداشت خواندن (آهلوواليا، 1961) و پرسشنامهٔ نگرش خواندن (مككنا و كر، 1990) استفاده شد. برنامهٔ آموزش داستان، در طي هشت جلسه با مشاركت دانش‌آموزان، به گروه آزمايش آموزش داده شد؛ درحالي‌كه گروه كنترل، آموزشي در اين زمينه دريافت نكردند. يافته‌ها: نتايج تحليل كوواريانس پس‌آزمون براي نمرات خود‌پنداشت و نگرش به خواندن، نشان داد كه با حذف اثر نمره‌هاي پيش‌آزمون، اثر داستان‌خواني بر نمره‌هاي پس‌آزمون معنادار است (0٫001 >p). همچنين تأثير آموزش بر خرده‌مقياس‌هاي خود‌پنداشت خواندن و نگرش به خواندن، با حذف اثر نمره‌هاي پيش‌آزمون معنادار شد (0٫001> p).
نتيجه‌گيري: با‌توجه به يافته‌هاي به‌دست‌آمده از اين پژوهش مي‌توان نتيجه گرفت كه آموزش برنامه‌اي كاربردي مانند آموزش مبتني بر داستان، به عنوان رويكردي خلاقانه و جديد، به دانش‌آموزان مبتلابه نارساخواني، مي‌تواند علاقهٔ آن‌ها به خواندن را برانگيزد؛ همچنين بسياري از برداشت‌هاي غلط آن‌ها را دربارهٔ خودشان اصلاح كند.
چكيده لاتين :
Objective: Reading is one of the basic skills required in this era. Obviously, reading disorders can cause many problems for individuals. This study aimed to investigate the effectiveness of storytelling on enhancing self-concept and attitude towards reading in students with dyslexia.
Methods: The present study in terms of methodology was a quasi-experimental study with pretest-posttest design with control and experimental groups. The population in this study consisted of all elementary school students with dyslexia in the academic year 2013-2014, of whom 24 students were randomly selected and assigned into two experimental and control groups, randomly. To collect data in the study, intelligence test (Wechsler, 1969), official test of reading and dyslexia (Karami Nouri and Moradi, 2009), reading self-concept questionnaire (Ahluwalia, 1961), and reading attitude questionnaire (Mackena and Kerr, 1990) were employed. Story training program was held in 8 sessions for students in the experimental group; however, the control group received no training in this regard.
Results: The results of ANCOVA for posttest scores of self-concept and attitudes toward reading showed that, removing the pre-test scores effects, the effect of storytelling on post-test scores was significant (p<0.001). The impact of training on reading self-concept and attitudes towards reading subscales, eliminating the pretest scores, was statistically significant effect (p<0.001).
Conclusion: According to the results of this study, it can be concluded that teaching an application such as story-based training as a new creative approach to students with dyslexia can arouse their interest in reading and modify their misconceptions about themselves.
