شهر بي‌نشان در انديشه عبدالوهاب البياتي و مهدي اخوان ثالث

Traceless City (Utopia) from Abd al-Wahhab al-Bayati and Mehdi Akhavān-Sāles Viewpoint

شهر آرماني نمايانگر حقيقتي است دست‌نيافتني كه از گذشته‌هاي دور همواره در انديشه‌ انسان وجود داشته و پناهگاه او براي گذر از ناملايمات روزگار و تلخي‌هاي هستي بوده است. اين نامرادي‌ها سبب شده كه شاعران معاصر بكوشند در آثار خود دنيايي آرماني و شايسته‌ زيستن انسان بيافرينند. در اين آرمانشهرها كمال مطلوب، دستيابي به نظام و ساماني عقلاني و انساني است كه شر و فساد و ساير خوي‌هاي تباه‌كننده بدان راه نداشته باشند. پژوهش حاضر، به آفرينش آرمانشهر و متضاد آن پليدشهر، در انديشه‌ دو شاعر معاصر ايراني و عراقي، مهدي اخوان ثالث و عبدالوهاب البياتي، مي‌پردازد. محيط يكسان زندگي دو شاعر، برداشت و واكنشي يكسان را از رويدادهاي هستي براي دو شاعر در پي داشته است. اخوان و بياتي هر دو نگاهي يكسان به پديده‌ آرمانشهر داشته‌اند و در مقابلش پليدشهر را نيز تصوير كرده‌اند، اما در پرداختن به اين موضوعات تفاوت‌هايي نيز باهم دارند كه اين پژوهش به شرح اين تفاوت‌ها مي‌پردازد.

Utopia represents unreachable reality which has always been in human mind and has been considered as a shelter for him to pass the life's adversity and rough days. The adversities made the poets to create utopia and desirable place to live for human beings. The ideal perfection in the mentioned utopias is to reach the humanistic and mental prosperity without any corruption and destroying manners. The present article studies creating utopia and its opposite dystopia from two Iranian and Iraqi poets' viewpoint: Mehdi Akhavān-Sāles and Abd al-Wahhab al-Bayati. The similar living environment, caused similar understanding and reaction for both poets. Akhavān and Bayati both had similar view to utopia and simultaneously described and depicted dystopia as well. There are also some differences which the present paper will discuss them.