درهم‌تنيدگي فرا مكتبي صيرورت رمانتيسم و سمبوليسم در شعر نيما و شاكر السيّاب

Meta – School Tenseness of Romanticism and Symbolism Divergence in Nima and Shakir al Sayyab's Poetries

رمانتيسم و سمبوليسم در غرب به شكل «درزماني» و بر اساس استلزامات تاريخي و اجتماعي شكل گرفته است. در حالي كه شكل ورود اين مكتب‌ها به ايران و جهان عرب اولاً «همزماني» بوده و با گفتمان ترجمه صورت گرفته و ثانياً با دوره‌اي از تحولات بنيادي تاريخي، سياسي و انقلابي همراه بوده است. نيما يوشيج و بدر شاكر از پيشگامان شعر نو در ايران و جهان عرب هستند كه براي تحول زيبايي‌شناسي شعر كلاسيك و چرخش كاركردي شعر در جهان معاصر، تحت تأثير آموزه‌هاي رمانتيسم و سمبوليسم بودند. دقت در شعر اين دو نشان مي‌دهدكه فرايند تحول از رمانتيسم فردي به سمبوليسم، داراي الگوي واحد زيبايي شناختي است. بنابراين مقاله حاضر مي‌كوشد تا به شكل تطبيقي نشان دهد كه شعر اين دو در چه بن‌مايه‌هايي از رمانتيسم اشتراك دارند، چگونه به سمت رمانتيسم اجتماعي رفته‌اند و سرانجام چه تجربه‌هاي تاريخي، اجتماعي و سياسي سبب شده است كه شعرشان به سمت سمبوليسم ويژه حركت كند. آن‌ها با عبور از رمانتيسم مي‌خواستند به تخيل سمبليك نزديك شوند تا جهان آرماني سمبوليسم محقق شود اما به دليل پيوندي كه با ادبيات سياسي داشتند، تخيل سمبليك آن‌ها با تخيل جامعه شناختي پيوند خورده است.

Romanticism and symbolism in west are formed as synchronous and based on historical and social necessities. While their entrance to Iran and other countries were almost simultaneous and have been done with translation discourse and also followed by basic historical, political and revolutionary changes. Nima Youshij and Badr Shakir were the pioneers of modern poetry in Iran and Arab worlds who tried so to make changes in classic poetry's aesthetics and the poetry's circumstances in the contemporary era and were affected by romanticism and symbolism. Focusing on their poetries confirms that the changing process from individual romanticism to symbolism owns aesthetic pattern. Thus the present article attempts to show their commonalities in romanticism themes and the way they moved towards symbolism comparatively. Both poets' fancies conjuncts the societies' fancies because of the conjunction they had with the political literature.