بررسي تطبيقي نيك‌سرشتان و بد سرشتان در بهشت گمشده و شاهنامه

Comparative Study of Good Natured and Bad Natured in Paradise Lost and Shahnameh

آثار حماسي شناسنامه و هويت هر كشوري هستند و به جرأت مي‌توان گفت كشور بدون آثار حماسي سرزميني است بي‌هويت. دو اثر حماسي عظيم در ادبيات جهان عبارت‌اند از «شاهنامه» حكيم فردوسي كه بارها و بارها درباره آن نگاشته‌اند و خواهند نگاشت و ديگري «بهشت گمشده» جان ميلتون انگليسي كه گرچه به هيچ عنوان هم‌شأن و هم‌طراز «شاهنامه» فردوسي نيست و نخواهد بود اما جايگاهي در عرصه ادبيات جهاني دارد. در اين بين «شاهنامه» و «بهشت گمشده» داراي مشخصات و ويژگي‌هاي مشتركي هستند كه به نظر مي‌رسد تا كنون از بررسي آن‌ها به صورت تطبيقي غفلت شده و جاي دارد كه مورد بررسي قرار بگيرد و آن تشابه نسبي شخصيت‌هاي خوب و بد(نيك سرستان و بد سرشتان) آن آثار عظيم و فاخر مي‌باشد. گرچه تفاوت‌هاي بسياري از نظر نگارش، درون‌مايه‌ها، بنمايه‌ها، زمينه و سلوك شخصيت‌ها در اين دو اثر حماسي كاملاً مشهود مي‌باشد، اما با اين وجود بررسي نقطه مشترك هردو نويسنده حماسي كه تأكيد بر جدايي شخصيت‌هاي نيك‌سرشت و بدسرشت و تأثير آن‌ها بر زندگي جهانيان است بارز مي‌باشد و اين مقاله در صدد است تا اين مطلب را از زوايه‌اي ديگر بررسي نمايد.

Epic works are the identity and character of each country and could be bravely claimed that a country without epic works is faceless. Two great epic masterpieces of the world are Ferdowsi's Shahnameh who has been written about repeatedly and will and Paradise Lost by John Milton which is not comparable to Shahnameh but is of universal position. Paradise Lost and Shahnameh have commonalities in feature and characteristics that it seems rare comparative studies has been done so far; one of the commonalities is in the relative similarity of good and bad characters, although there are many differences in composition, theme, context and characters, the emphasis is the separation of good natured and bad natured and their effects on the people of the world.