بررسي تطبيقي شگردهاي نحوي- سبكي و خلاقيت ادبي در اشعار فروغ فرخزاد و احمد شاملو

Comparative Study of Syntactic – Stylistic Techniques and Literary Innovation in Farrokhzad and Shamloo's Works

هدف از جستار حاضر بررسي ويژگي‌هاي نحوي و سبكي، نوآوري و تصويرآفريني ادبي آثار فروغ فرخزاد و احمد شاملو مي‌باشد. فروغ از تواناترين شعراي معاصر ايران است. شعر وي برخاسته از احساس و انديشه انساني است؛ چه در لفظ و چه در محتوا پر از نوآوري و مملو از صنايع ادبي است. مضمون اشعارش مبتني بر احساسات و تجربيات شخصي وي مي‌باشد. شهامت شاملو در شكستن عرف و هنجار زبان فارسي قابل تحسين است. هرچه فاصله واژه‌ها از حالت عادي بيش‌تر مي‌شود آفرينش ادبي در آثارش بيش‌تر منعكس مي‌گردد. واكنش جدي شاملو به اوضاع سياسي روزگارش از عنفوان جواني‌اش آغاز شده و ساختار ذهني او در متن تعاملات اجتماعي و انديشه‌هاي انقلابي شكل مي‌گيرد. سبك نوشتاري وي مملو از برجستگي‌هاي ادبي است.

The goal of the present article is to study the syntactic and stylistic, innovation and literary depiction of Forugh Farrokhzad and Ahmad Shamloo. Foroogh is one of the most capable Iranian contemporary poets. Her poetry is made of humanistic emotions and thoughts – it contains figures of speech in lexicon and content both. The concepts of her poetries are based on her emotions and personal experiences. Shamloo's braveness is admirable in breaking the norms of Persian Language. The more distance between the terms and words the more literary the works. Shamloo's serious reaction to the political situation of his era has started from his youth and forms his thinking structure which reflects in his works and contexts. His writing style is full of literary figures.