تأثير درمان بين‌فردي بر اضطراب اجتماعي و نظريه ‌ذهن دانشجويان دانشگاه پيام نور استان تهران

هدف از اين پژوهش بررسي اثربخشي درمان بين‏ فردي بر كاهش نشانه‏ هاي اضطراب اجتماعي و افزايش توانايي‏ هاي نظريه ذهن است. اين پژوهش نيمه آزمايشي با 40 نفر از افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعي داوطلب شركت در برنامه درماني انجام شد كه بطور تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه جايگزين شدند. پرسشنامه هراس اجتماعي كانور (2000) و آزمون ذهن خواني از طريق تصاوير چشم بارون كوهن و همكاران (2001) بعنوان پيش ‏آزمون براي همه افراد اجرا شد. سپس افراد گروه آزمايش 12 جلسه در برنامه درمان بين‏ فردي بر اساس روش ليپسيتز (1999) و هيمبرگ (2000) شركت كردند. در اين زمان افراد گروه گواه هيچ آموزشي نداشتند. مقادير پيش آزمون و پس آزمون دو گروه با روش آماري تحليل كوواريانس مورد مقايسه قرار گرفت. نتايج نشان دهنده كاهش معنادار نشانه‏ هاي اضطراب اجتماعي و افزايش توانايي نظريه ذهن گروه آزمايش در مقايسه با گروه گواه است. اين يافته‏ ها اهميت و اثربخشي رفتار بين فردي را براي اختلال اضطراب اجتماعي را مورد تاييد قرار ميدهد.