اﻣﻨﯿﺖ ﻫﻮﯾﺖ ﭘﺎﯾﻪ و ﻋﺪاﻟﺖ ﭘﺎﯾﻪ در اﻟﮕﻮي اﺳﻼﻣﯽ اﯾﺮاﻧﯽ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ

اﻣﻨﯿﺖ از اﺟﺰاي ﻧﯿﺎز ﻫﺎي اوﻟﯿﻪ در ﻫﺮ اﺟﺘﻤﺎع و ﮐﺸﻮر و ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ اﮐﺴﯿﮋن و ﻫﻮا ﺑﺮاي آﺣﺎد اﺟﺘﻤﺎﻋﺎت ﺑﺸﺮي اﺳﺖ. از ﻣﯿﺎن ﮐﺎرﮐﺮد ﻫﺎي ﻣﺘﻔﺎوت دوﻟﺖ، ﺗﺄﻣﯿﻦ اﻣﻨﯿﺖ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﮐﺎرﮐﺮد دوﻟﺖ ﻫﺎ ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﻓﯿﻠﺴﻮﻓﺎن ﺳﯿﺎﺳﯽ دوﻟﺖ ﻣﺪرن در ﻏﺮب ﻫﻤﭽﻮن ﺗﻮﻣﺎس ﻫﺎﺑﺰ، دوﻟﺖ ﺳﺎزي ﻣﺪرن را ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎي اﻣﻨﯿﺖ ﺗﺌﻮرﯾﺰه ﮐﺮده اﻧﺪ اﻣﺎ ﻋﺎﻣﻪ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﻌﻤﻮل ارزش ﻣﻠﻤﻮس اﯾﻦ اﻣﻨﯿﺖ را زﻣﺎﻧﯽ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎاﻣﻨﯽ ﻣﺒﺘﻼ ﺷﻮﻧﺪ. ﺗﺤﻮﻻت ﮐﺸﻮر ﻫﺎﯾﯽ ﭼﻮن ﺳﻮرﯾﻪ، ﻟﯿﺒﯽ و ﻋﺮاق ﺷﻮاﻫﺪي ﻣﻠﻤﻮس و دال ﺑﺮ اﯾﻦ ﻣﺪﻋﺎﺳﺖ. اﻣﻨﯿﺖ و اﻣﻨﯿﺖ ﻣﻠﯽ در اﻟﮕﻮي اﺳﻼﻣﯽ اﯾﺮاﻧﯽ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺘﮑﯽ ﺑﺮ آﻣﻮزه ﻫﺎي اﺳﻼﻣﯽ و ﺑﺮ اﻣﻨﯿﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي «ﻣﻮﺳﻊ»ﺑﺎﺷﺪ. اﯾﻦ اﻣﻨﯿﺖ اﺑﻌﺎد ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﻓﺮد، ﺟﺎﻣﻌﻪ، ﻣﺎدي، ﻣﻌﻨﻮي و ﺣﺘﯽ ﺣﯿﺎت اﺧﺮوي را در ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﯿﺮد. در اﯾﻦ ﻧﻮﺷﺘﺎر ﺿﻤﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﻓﺸﺮده ﺑﻪ ﻧﻈﺮﯾﻪ ﻫﺎي اﻣﻨﯿﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ واﻗﻊ ﮔﺮاﯾﯽ، آرﻣﺎن ﮔﺮاﯾﯽ و ﻧﻈﺮﯾﻪ ﻫﺎي ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ و ﻣﮑﺘﺐ ﮐﭙﻨﻬﺎك، ﺗﻼش ﻣﯽ ﺷﻮد ﺑﻪ ﭼﻬﺎرﭼﻮب اوﻟﯿﻪ ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ اﻣﻨﯿﺖ در ﻣﻨﺎﺑﻊ اﺳﻼﻣﯽ دﺳﺖ ﯾﺎﺑﺪ. ﮔﺰاره ﻫﺎي ﮐﻮﺗﺎه از ﻫﺴﺘﯽ ﺷﻨﺎﺳﯽ و اﻧﺴﺎن ﺷﻨﺎﺳﯽ از ﻣﻨﺎﺑﻊ اﺳﻼﻣﯽ ﻣﻌﻄﻮف ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم «ﻣﻮﺳﻊ» از اﻣﻨﯿﺖ اﺳﺘﺨﺮاج ﻣﯽ ﺷﻮد. ﻣﻮﺿﻮﻋﯿﺖ ﻫﻮﯾﺖ ﭘﺎﯾﻪ ﺑﻮدن اﻣﻨﯿﺖ ﭘﺲ از ﺑﺮﺧﻮرد ﺗﻤﺪن ﻣﺴﺘﺤﺪث ﻏﺮب و ﻋﺪاﻟﺖ ﭘﺎﯾﻪ ﺑﻮدن اﻣﻨﯿﺖ، در ﮐﺎﻧﻮن اﯾﻦ ﻧﻮﺷﺘﺎر ﻗﺮار دارد. ﺑﺪون ﺣﻔﻆ و ﭘﺎﯾﺪاري و ﺗﺴﺠﯿﻞ ﻫﻮﯾﺖ اﺳﻼﻣﯽ اﯾﺮاﻧﯽ و ﺑﺪون ﻋﺪاﻟﺖ، اﻣﻨﯿﺖ ﯾﺎ اﻣﻨﯿﺖ ﭘﺎﯾﺪار ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻤﯽ آﯾﺪ. ﺻﻠﺢ و ﺟﻨﮓ ﻧﯿﺰ ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺎدﻻﻧﻪ و ﺗﻮﺳﻌﻪ و ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﻧﯿﺰ ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺎدﻻﻧﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و دوﻟﺖ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻇﻠﻢ ﻧﻤﯽ ﭘﺎﯾﻨﺪ.

فاقد چكيده مي باشد