تحليل مضمون مفاهيم ارتباطات و توسعه در مفاد برنامه هاي چهارم و پنجم توسعه جمهوري اسلامي ايران

در ﻧﮕﺎه ﺗﻮﺳﻌﻪ ﭘﺎﯾﺪار و ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ ﺣﺎﺻﻞ از آن، ﻗﻮاﻋﺪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰي و ﺳﯿﺎﺳﺖ ﮔﺬاري ﺗﻮﺳﻌﻪ در ﺟﻬﺎن ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده و ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻣﺘﻐﯿﺮﻫﺎي ارﺗﺒﺎﻃﺎت، ﻓﺮﺻﺖ ﻫﺎي ﻓﺮاواﻧﯽ ﺑﺮاي ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﮐﺸﻮرﻫﺎﯾﯽ اﯾﺠﺎد ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻣﺮاﺣﻞ آﻏﺎزﯾﻦ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺑﻮده اﻧﺪ. ﺑﺮ اﯾﻦ اﺳﺎس، ﻧﮕﺎه ﺑﻨﯿﺎدﯾﻦ ﺑﻪ ارﺗﺒﺎﻃﺎت در ﺳﻄﺢ ﮐﻼن ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎي ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﺿﺮوري اﺳﺖ. اﯾﻦ اﻣﺮ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ﺗﺤﻠﯿﻞ و آﺳﯿﺐ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎي ﭘﯿﺸﯿﻦ و ارزﯾﺎﺑﯽ ﻧﻘﺎط ﻗﻮت و ﺿﻌﻒ آن ﻫﺎﺳﺖ. اﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ در ﭘﯽ آن اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ روﯾﮑﺮد ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻣﻀﻤﻮن، ﻣﻮاد ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﭼﻬﺎرم و ﭘﻨﺠﻢ ﺗﻮﺳﻌﻪ را ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ ﻣﻀﺎﻣﯿﻦ ﺳﺎزﻣﺎن دﻫﻨﺪه و ﻓﺮاﮔﯿﺮ ﮐﻪ در ﺑﻄﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻗﺮار داده ﺷﺪه اﺳﺖ، دﺳﺘﺮﺳﯽ ﯾﺎﺑﺪ. ﻧﺘﺎﯾﺞ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دﻫﻨﺪ در دو ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻓﻮق ﺑﻪ اﺑﻌﺎد ﻓﻨﯽ و ﮐﻤﯽ ارﺗﺒﺎﻃﺎت ﺑﯿﺸﺘﺮ ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ و ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎي ﮐﯿﻔﯽ و ﻣﺤﺘﻮاﯾﯽ آن ﻫﻤﭽﻮن آﯾﻨﺪه ﭘﮋوﻫﯽ، ﺳﯿﺎﺳﺖ ﮔﺬاري، ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰي، رﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﻧﻮﯾﻦ، ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎي اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ، زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺠﺎزي، آزادي ﮐﺴﺐ و اﻧﺘﺸﺎر اﻃﻼﻋﺎت و ﻧﯿﺰ ﺣﺮﮐﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﺎﻣﻌﮥ داﻧﺎﯾﯽ ﻣﺤﻮر، ﮐﻤﺘﺮ ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﻫﺎ، ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﯽ ﮐﻮﺷﺪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه اﻧﺘﻘﺎدي ﻗﺪﻣﯽ در راﺳﺘﺎي ﺗﺒﯿﯿﻦ ﻧﻘﺶ ارﺗﺒﺎﻃﺎت در ﺗﺪوﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎي ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺑﺮدارد ﺗﺎ در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰي ﻫﺎي ﺟﺪﯾﺪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ درون ﮐﺸﻮر و ﺑﺮ اﺳﺎس ﺷﺎﺧﺺ ﻫﺎي ﻫﻮﯾﺖ اﯾﺮاﻧﯽ ﺳﻼﻣﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻨﯿﺎدي ﺗﺮي ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰي ارﺗﺒﺎﻃﺎت ﺻﻮرت ﮔﯿﺮد.

فاقد چكيده مي باشد