بهره گيري از آنتروپي و كريجينگ بيزين تجربي در بهينه سازي و درون يابي مكاني تراز آب در شبكه ي پايش آب هاي زيرزميني (مطالعه ي موردي دشت سيلاخور)

چكيده بهينه­سازي شبكه­ي پايش، يك فرآيند براي داشتن بهترين تركيب در بين ايستگاه­هاي موجود، افزودن ايستگاه­هاي جديد و يا بازطراحي شبكه­ي پايش براساس اهداف از پيش تعيين شده است. پژوهش حاضر به توسعه­ي يك مدل بهينه شبكه­ي پايش با دو هدف بيشينه بودن مقدار آنتروپي در ايستگاه­هاي پايش و كمينه كردن هزينه­هاي پايش تراز آب زيرزميني پرداخته است. در اين پژوهش از داده­هاي 29 ايستگاه موجود براي بهينه­سازي شبكه­ي پايش تراز آب زيرزميني در دشت سيلاخور واقع در استان لرستان استفاده شده است. در گام نخست با بهره­گيري از روش آنتروپي، مقدار آنتروپي در هر يك از 29 ايستگاه­ شبكه تعيين مي­گردد. پس از آن مقدار آنتروپي به دست آمده براي هر يك از ايستگاه­ها با مقدار آنتروپي سري زماني بارش مقايسه شد و بر مبناي تغذيه­ي آبخوان و مطابقت مقادير آنتروپي ايستگاه­هاي بهينه از ميان شبكه­ي موجود تعيين شد. در گام بعدي درونيابي مكاني داده­ها با بهره­گيري از روش كريجينگ بيزين تجربي (EBK) در نرم­افزار ArcGIS انجام شد و نتايج حاصل از  چهار مدل نيم‌تغييرنماي متفاوت ارزيابي شد. نتايج به دست آمده از پژوهش كفايت يك شبكه با 11 ايستگاه را از ميان 29 ايستگاه پايش براي آبخوان دشت سيلاخور مناسب مي­داند. شبكه­ي پايش بهينه به دست آمده در مقايسه با شبكه­ي مشاهداتي موجود توانسته است تعداد ايستگاه­هاي پايش را به ميزان 62 درصد كاهش داده و توزيع مكاني ايستگاه­ها را نيز بهبود ببخشد. در بهترين حالت اجراي مدل، بالاترين مقدار جذر ميانگين خطا (RMSE) براي مدل واريوگرام KBesselDetrended با مقدار 87/20 متر است كه نسب به سه مدل ديگر نيم­تغييرنما نتايج بهتري دارد.